Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Χαρακτηρίζεται από το εξαιρετικό κλίμα της, τα πανέμορφα νησιά και τη ζωογόνο δύναμη της θάλασσας.

Είναι μια χώρα στη γεωγραφική επικράτεια της οποίας αναπτύχθηκαν από αρχαιοτάτων χρόνων οι αρχές και οι αξίες στις οποίες στηρίχθηκαν οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες, η φιλοσοφία και η δημοκρατία. Είναι μια χώρα της οποίας η σύγχρονη ιστορία έχει ταλαιπωρηθεί από επαναστάσεις, εμφύλιες συγκρούσεις, ενώ κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα έχει συμμετάσχει σε περισσότερους πολέμους από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα.

Πριν από λίγους μήνες αυτή η μικρή χώρα βρέθηκε στη δίνη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, αποτέλεσμα δικών της αμαρτιών του παρελθόντος, και αντιμέτωπη με ένα αδηφάγο, απρόσωπο και παντοδύναμο τέρας, γέννημα μιας λογικής στην οποία το χρήμα και το κέρδος είναι ελεύθερα, ανεξέλεγκτα, εξιδανικευμένα.

Την Ελλάδα μέχρι πρόσφατα κυβερνούσε ένας πρωθυπουργός ονόματι Κώστας Καραμανλής, ο οποίος ήταν συμπαθέστατος άνθρωπος και ικανότατος ομιλητής, με μεγαλύτερο προσόν την εξ’ αίματος σχέση του με έναν παλιότερο πολιτικό, πρωθυπουργό και πρόεδρο της δημοκρατίας, που έφερε και το ίδιο ακριβώς όνομα. Δυστυχώς δεν είχε ουσιαστικά επαγγελματική εμπειρία, καθώς είχε την ατυχία να μπλεχτεί από πολύ νωρίς με τα κομματικά και κατέληξε να εκλεγεί βουλευτής στην τρυφερή ηλικία των 32 ετών.

Τον Κώστα Καραμανλή διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γιώργος Παπανδρέου, άνθρωπος ευγενής, αθλητικός, με ευχέρεια στις ξένες γλώσσες και μεγάλη του αγάπη τα ταξίδια. Κι αυτός όμως κουβαλάει το σταυρό του, μια παλιά πολιτική οικογένεια, καθώς τόσο ο παππούς του, όσο και ο πατέρας του έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί. Όντας ακόμα πιο άτυχος από τον προηγούμενο, ο Γιώργος Παπανδρέου χρειάστηκε να εγκαταλείψει το στίβο της βιοπάλης σε ακόμα πιο νεαρή ηλικία, καθώς εξελέγη βουλευτής μόλις στα 29 του χρόνια και αναγκάσθηκε να αναλάβει θέση υφυπουργού (Πολιτισμού) στα 33 του, σε κυβέρνηση υπό την προεδρία του πατέρα του.

Ευτυχώς είχε την τύχη ως κύριο πολιτικό του αντίπαλο (αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη θέση του Κ. Καραμανλή) να βρεί ένα παλιό του φίλο και συγκάτοικο από τα δύσκολα φοιτητικά χρόνια στη μακρινή Αμερική, τον Αντώνη Σαμαρά. Η ιστορία του Αντώνη είναι κι αυτή το ίδιο σκληρή όπως και των δύο προηγούμενων. Στα 26 του χρόνια εγκατέλειψε την ανεμελιά της νιότης και μπήκε στο κακοτράχαλο γήπεδο της ελληνικής βουλής. Η σκληρή μοίρα μάλλον του επιφυλάσσει να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός μετά το φίλο του το Γιώργο.

Η Ελληνική πολιτική είναι σκληρή υπόθεση. Δυστυχώς κάθε πολιτική οικογένεια αναγκάζεται να θυσιάσει τουλάχιστο ένα από τα παιδιά, ή έστω τα ανίψια της, στο σύγχρονο Μινώταυρο ώστε να συνεχίσει να υπηρετεί την πατρίδα από τα έδρανα της βουλής και τα υπουργικά γραφεία.

Αλλά και ο Ελληνικός λαός αναγνωρίζει αυτή τη θυσία, δεν ξεχνά αυτούς τους ανθρώπους που φροντίζουν να τον απαλύνουν από τον κόπο να μαθαίνει κάθε φορά καινούρια ονόματα (πολλά ελληνικά ονόματα είναι δύσκολα και μεγάλα) και ενισχύει με την ψήφο του αυτούς τους άξιους ανθρώπους. Αυτούς τους ανθρώπους που προτίμησαν να χαρίσουν τον εαυτό τους στην πολιτική, αντί να χαρούν τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, και ανιδιοτελώς διαχειρίζονται τις τύχες, και τα λεφτά, του κράτους. Αν μη τι άλλο, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού δεν είναι αγνώμονες και ξέρει να αναγνωρίζει την αξία και την προσφορά. Και φυσικά αναγνωρίζει και την ικανότητα που έχουν αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι να διαχειρίζονται τις τύχες μιας χώρας, χωρίς να έχουν δουλέψει ή διοικήσει ούτε ένα περίπτερο.

Στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα αυτής της χώρας συμμετέχουν και άλλα κόμματα. Το ένα από αυτά είναι το πιο μετριοπαθές ακροδεξιό κόμμα της Ευρώπης, αν όχι του κόσμου. Άνθρωποι νοικοκύρηδες, που αγαπούν την πατρίδα τους περισσότερο από τον καθένα, λατρεύουν την ιστορία της και αντιμετωπίζουν όλα τα ζητήματα με εντελώς πρακτικό τρόπο, χωρίς ποτέ να ακολουθούν ευκαιριακά αυτό που φαίνεται να ακούγεται ευχάριστα στην κοινή γνώμη. Υπάρχουν και δύο κόμματα της αριστεράς, τα οποία μέσα από δεκαετίες αγώνα και πολιτικής παρουσίας έχουν να επιδείξουν ένα μεγάλο επίτευγμα. Πριν καν αρχίσουν να μιλάνε ο κάθε Έλληνας γνωρίζει εκ των προτέρων τι πρόκειται να πουν. Ποτέ δε θα αιφνιδιάσουν τους συναδέλφους τους πολιτικούς ή τον απλό λαό με κάποια ρηξικέλευθη πρόταση, με την παραγωγή κάποιας καινούριας ιδέας, με μια νέα ιδεολογική προσέγγιση στο πνεύμα των καιρών. Σταθερές αξίες, από τις οποίες ο καθένας ξέρει τι να περιμένει και πότε.

Σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι και οι δημοσιογράφοι. Άνθρωποι καλλιεργημένοι, ταπεινοί, αφοσιωμένοι στον αγώνα της αντικειμενικής ενημέρωσης. Και φυσικά μορφωμένοι και ευγενείς, ο καθένας μπορεί να δει ότι όταν διατυπώνουν κάποια ερώτηση φροντίζουν να προδιαγράφουν και την απάντηση ώστε να μην αναγκασθεί ο συνομιλητής να παιδέψει άδικα τον εγκέφαλό του. Ποτέ δε διανοήθηκαν να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα, καθώς οι εργοδότες τους καμία σχέση δεν έχουν με άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Έχουν επιτύχει να κρατηθούν μακριά από κάθε είδους διαπλοκή και εξυπηρέτηση συμφερόντων. Άλλωστε γι αυτό το λόγο είναι και τόσο διακριτικοί. Καταγγέλλουν, αλλά σπανίως έως ποτέ δεν χρησιμοποιούν ονόματα πολιτικών ή επιχειρηματιών. Έχοντας συναίσθηση του λειτουργήματός τους φροντίζουν πάντα να βάζουν τον εαυτό τους πίσω, με την είδηση και την ενημέρωση στο πρώτο πλάνο, χωρίς να ενδιαφέρονται για την προσωπική τους προβολή.

Δημοσιογράφοι και πολιτικοί είναι αυτοί στους οποίους ανήκει ο έπαινος για τον υψηλού επιπέδου δημόσιο διάλογο που έχει την ευτυχία να απολαμβάνει ο Έλληνας πολίτης. Συζητήσεις πολιτισμένες, πρακτικές, αποτελεσματικές, από τις οποίες αναδεικνύεται το υψηλό επίπεδο των παραγόντων της πολιτικής ζωής, βγαίνουν συμπεράσματα, γίνεται σύνθεση προτάσεων και απόψεων και παράγεται πολιτική σκέψη.

Η μικρή αυτή χώρα έχει την τύχη να διαθέτει και μια εξαιρετικής ποιότητας δικαστική εξουσία, τόσο εξαιρετική που σωστά βρίσκεται εκτός πάσης κριτικής. Ένα τελευταίο προπύργιο του αλάθητου, μαζί με αυτό του Πάπα. Οι δικαστές και οι εισαγγελείς, άνθρωποι έντιμοι και δίκαιοι, φροντίζουν να διερευνούν εξαντλητικά κάθε υπόθεση που έρχεται μπροστά τους, με μια εντυπωσιακή ευρύτητα πνεύματος, αλλά και υπομονή που κρατά χρόνια ολόκληρα. Ειδική μέριμνα λαμβάνουν και για υποθέσεις που αφορούν προβεβλημένα πρόσωπα της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής, φροντίζοντας να μην τα αποσπούν από τις σημαντικές ασχολίες τους για ασήμαντες λεπτομέρειες και μικροπαρεξηγήσεις.

Βασικό γρανάζι της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού είναι το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Άνθρωποι καταρτισμένοι, σωστά κατανεμημένοι σε υπηρεσίες σύμφωνα με τις ανάγκες του κράτους, κάθε μέρα δουλεύουν σκληρά και άοκνα για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των συμπολιτών τους. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητά τους και όλοι αναγνωρίζουν τη μεγάλη θυσία που κάνουν αφιερώνοντας τους εαυτούς τους στην εξυπηρέτηση του πολίτη, αντί να αναζητήσουν την πολυτέλεια του ιδιωτικού τομέα. Σε ένα κομμάτι του κρατικού μηχανισμού ανήκει και ο έπαινος για τη λειτουργία ενός άψογου συστήματος υγείας στο οποίο ο πολίτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταφύγει και να βρει εξαιρετικές υποδομές, επάρκεια γιατρών και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας.

Όμως ο πραγματικά θαυμαστός κινητήριος μοχλός της οικονομίας αυτού του μικρού, πλην τίμιου κράτους, είναι ο ιδιωτικός παραγωγικός τομέας. Επιχειρήσεις υποδείγματα από πλευράς οργάνωσης, με έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό και προϊόντα υψηλής ποιότητας. Από τις τράπεζες μέχρι τις πιο μικρές βιοτεχνίες οι ελληνικές επιχειρήσεις λειτουργούν μέσα σε ένα διαφανές πλαίσιο κανόνων, ικανοποιώντας όλες τις απαιτήσεις της νομοθεσίας και παρέχοντας ένα δημιουργικό και αποτελεσματικό περιβάλλον εργασίας για τους εργαζόμενούς τους. Οι σχετικά λίγες κρατικές προμήθειες ανατίθενται με κανόνες πλήρους διαφάνειας και αξιοκρατίας και οι κρατικές επιδοτήσεις γίνονται εργαλείο συνεχούς ανάπτυξης και εξέλιξης.

Η κοινωνία, οι πολίτες, αυτής της περήφανης χώρας διακρίνονται για το υψηλό πνευματικό τους επίπεδο επιδεικνύοντας το μεγαλύτερο ποσοστό πωλήσεων βιβλίων ανά κάτοικο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με το όνειρο να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση και να γίνουν παραγωγικοί πολίτες, προσπαθώντας να τα απομακρύνουν από την τρομακτική επιλογή της πρόσληψης στο δημόσιο.

Μια κοινωνία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, είναι προφανές πώς στηρίζεται σε μια υψηλής ποιότητας παιδεία, επικεντρωμένη στη γνώση και τη μόρφωση, χωρίς στείρους ανταγωνισμούς και απηρχαιωμένες εκπαιδευτικές μεθόδους αποστήθισης και μηχανικής μάθησης.

Αυτή η μικρή, τίμια, περήφανη και πλούσια χώρα, είναι πραγματικά τυχερή που η μεγάλη οικονομική κρίση τη βρίσκει σε αυτή την κατάσταση, με αυτές τις δομές, αυτές τις υποδομές και αυτή την ηγεσία.  Υπό άλλες συνθήκες ίσως και να μη μπορούσε να τα καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση.