Διαφωνώ με αυτούς που δεν ψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά τους σέβομαι εφόσον διατυπώνουν τη διαφωνία και τις αντιρρήσεις τους με τρόπο κόσμιο και στα πλαίσια πολιτισμένου πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου.

Περιφρονώ βαθύτατα αυτούς που αντιπαρατίθενται με βρισιές, άθλια υπονοούμενα και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όποια άποψη, για όποιο θέμα και αν υποστηρίζουν. Λυπάμαι για τους ιεράρχες και τους κληρικούς που ενώ έχουν το ρόλο πνευματικών καθοδηγητών στα πλαίσια μιας θρησκείας που κεντρική ιδέα της έχει την αγάπη, κυρήττουν το μίσος.

Περισσότερο όμως απ’ όλους με εξοργίζουν εκείνοι οι φυγόπονοι, δειλοί και ανεπαρκείς εκπρόσωποι του λαού που δεν τόλμησαν να εκφράσουν τη γνώμη τους, όποια κι αν ήταν αυτή και επέλεξαν να είναι απόντες.

Εκείνοι που επέλεξαν να μην εκπροσωπήσουν τους πολίτες οι οποίοι γι αυτό τους εξέλεξαν και γι αυτό τους πληρώνουν άλλα έσπευσαν να κρυφτούν χωρίς να έχουν το θάρρος της προσωπικής τους γνώμης. Πόσες φορές έχουμε κατακρίνει τις κομματικές γραμμές στις ψηφοφορίες στη βουλή. Φαίνεται όμως ότι όταν τα ανθρωπάκια που μας εκπροσωπούν δεν έχουν μια κομματική γραμμή να κρυφτούν από πίσω ή κάποιο άμεσο προσωπικό συμφέρον, είναι άβουλα, άτολμα και ανύπαρκτα.

Έστω κι αν πρόκειται για το μεγαλόσχημο πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, το συβιλλικό επίσης πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, τον επίδοξο αρχηγό και πρωθυπουργό Βαγγέλη Μειμαράκη, το λαλίστατο Άδωνι Γεωργιάδη, την αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, τον πολύ Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Υπουργό Άμυνας (ο Θεός να μας φυλάει) Πάνο Καμμένο. Και φυσικά δεν ήταν μόνο αυτοί.