Αισθάνομαι ότι δικαιούμαι να γράψω με κάποιο θυμό. Διότι από πολλά χρόνια προσπαθούσα με δημόσιες τοποθετήσεις μου να επισημάνω κακώς κείμενα, οι επιπτώσεις των οποίων δεν ήταν από τότε ορατές, αλλά και για πολλά χρόνια ένοιωθα ‘φωνή βοώντος εν τη ερήμω’.

Οι επιφανειακές και κοινότοπες αντιδράσεις κοινωνικών και κυρίως πολιτικών φορέων ακόμη και την ώρα αυτή που η χώρα μας σταθερά βυθίζεται, η φανερή εκδήλωση δειλίας της πολιτικής ηγεσίας  να προωθήσει οτιδήποτε έχει η ίδια αποφασίσει και συμφωνήσει– και με πληρωμένο ήδη το κόστος των κοινωνικών αναταραχών, η αμετακίνητα ομφαλοσκοπική στάση του συνόλου της κοινωνίας μας που επιδεικτικά αγνοεί το βαθμό της ανυποληψίας μας αφ’ ενός αλλά και τα τραγικά αδιέξοδα της Ευρώπης (της οποίας υπενθυμίζω ότι είμαστε κομμάτι) αφ’ ετέρου, οδηγούν στην διαπίστωση ότι μάλλον αποφασίσαμε να σβήσουμε οριστικά…

Δεν πάει άλλο! Πρέπει να αποτινάξουμε την νηπιακή συμπεριφορά που επί τριάντα και πλέον χρόνια επιμελώς καλλιεργήθηκε οδηγώντας ένα λαό στην αβουλησία, στην αποστροφή από κάθε ευθύνη, στην μωρουδίστικη απαίτηση άλλοι να του ετοιμάζουν το φαί του και να σκέπτονται γι’ αυτόν. Ας ταρακουνηθούμε επιτέλους. Έχουμε καμία σχέση εμείς, εμείς οι Έλληνες, μ’ αυτή την καρικατούρα του ‘Zorbas the Greek’ που ασμένως υιοθετήσαμε ως ελληνική ιδιοσυγκρασία; Εμείς που ακόμη και στα πανηγύρια μας ήμασταν αυστηροί, λιτοί, καθώς πρέπει; Έχουμε καμία σχέση εμείς, που τόχαμε περηφάνια να στύβουμε την πέτρα για να ζήσουμε, που τόχαμε αρχοντιά να μας αρκεί μια γλάστρα βασιλικός στην αυλή μας, μ’ αυτούς τους χλιδάτους κακομαθημένους ζήτουλες που απαιτούν να επαιτούν χωρίς ντροπή, χωρίς έστω κάποια συστολή που μια ξεχασμένη –πια- αξιοπρέπεια θα επέβαλε;  

Πρέπει να συνέλθουμε. Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Να ξαναβρούμε το περήφανο πρόσωπό μας και μ’ αυτό, αξιόπιστοι και αξιοπρεπείς, να βγούμε στον αγώνα μαζί με τους άλλους λαούς  ενάντια στην επίθεση που όλοι δέχονται από το χρηματοοικονομικό κατεστημένο. Πρώτα όμως να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους ως προς εμάς τους ίδιους:

• Η απαξίωση της αριστείας, ήλθε και φώλιασε σαν το σαράκι μέσα μας, διαπερνώντας το σύνολο της κοινωνίας. Παιδεία, κρατικές υπηρεσίες, πολιτική εκπροσώπηση,  κοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, παραγωγική ικανότης, κατέρρευσαν στον βωμό της ήσσονος προσπάθειας, της ανάδειξης των ‘φίλων’, της συλλογικότητας των ευθυνών, της απεριόριστης επιείκειας.  
• Η υπονόμευση του κράτους, ιδιαίτερα του κοινωνικού κράτους που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κατάκτηση των λαών, συνετελέσθη όχι από τους φανερούς αντιπάλους του, αλλά από τους δήθεν υποστηρικτές και υπηρέτες του, οι οποίοι, αντί να το προστατεύσουν ώστε αποτελεσματικά να υπηρετεί την κοινωνία, επέπεσαν σαν ακρίδες και το διαγούμισαν, μετατρέποντάς το σε μάστιγα πραγματική της δημιουργικότητας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας του λαού μας.

Αυτοί οι δύο παράγοντες αποτελούν την ρίζα της κακοδαιμονίας μας. Πρέπει να τους εξαλείψουμε μια και καλή. Και ρωτώ: 

Δεν είναι ντροπή να ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν όσο-όσο, αυτά που ο λαός μας κατάφερε επί δεκαετίες ολόκληρες να δημιουργήσει ως δημόσιο πλούτο, επειδή  διστάζουν να ξηλώσουν το κρατικό έκτρωμα που έστησαν για να τους συντηρεί στην εξουσία;

Δεν είναι ντροπή να δικαιολογούν αυτόν τον δισταγμό επικαλούμενοι κοινωνική ευαισθησία, όταν ακριβώς εξ αιτίας αυτής τους της στάσεως εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων της πραγματικής εργασίας πετάχτηκαν στην ανεργία; Mία ανεργία που δεν μετρά και τους άνεργους πια εργοδότες ή αυτοαπασχολούμενους;

Ντροπή είναι. Αλλά όχι μόνο των κυβερνώντων. Είναι και δική μας ντροπή που το ανεχόμαστε. Είναι και δική μας ντροπή, που ενώ ξέρουμε την ρίζα του κακού δεν το βροντοφωνάζουμε. Με καθαρή φωνή και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Χρόνος δεν υπάρχει. Ούτε και έχουν έννοια αυτή τη στιγμή πολιτικές λύσεις άλλου τύπου. Εξ άλλου, να φύγουν αυτοί για να έλθουν ποιοι; Μ’ αυτούς, δυστυχώς, πρέπει να συνεχίσουμε. Αλλά να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Στον δισταγμό τους να απαιτούμε ταχύτητα. Την όποια διαφαινόμενη μικροκομματική κουτοπονηριά τους να την ξεσκεπάζουμε άμεσα. Στην λανθασμένη πρόθεσή τους να προβάλουμε την λογική μας πρόταση. Την φτήνια, την γελοιότητα και την ατιμία να τις χτυπάμε δίχως έλεος.

Όσοι βλέπουν, να βγουν και να μιλήσουν. Δεν πάει άλλο.