Έβλεπα με μελαγχολία τους αγώνες μπάσκετ των Ολυμπιακών στο Ρίο. Όχι για εμάς που δεν είμασταν εκεί, αλλά γι αυτούς που ήταν.

Έβλεπα στην Ισπανία τον Γκασόλ να οδηγεί την ομάδα όσο πιο ψηλά μπορούσε, έχοντας πατήσει τα 36 και μετά από μια χρονιά στο σκληρότερο και απαιτητικότερο πρωτάθλημα του κόσμου και μετά να δηλώνει πώς θα παίζει για την εθνική όσο μπορεί. Δίπλα του είχε τον επίσης μεγάλο Ναβάρο κι αυτόν με πατημένα τα 36, τον Ρέγιες επίσης στα 36 και τον Καλντερόν που στα 35 του περιορίστηκε να ζεσταίνει τον πάγκο, αλλά ήταν εκεί.

Στην Αργεντινή ο τεράστιος Τζινόμπιλι ήταν παρών παρά τα 39 καλοκαίρια που κουβαλά στην πλάτη του, όπως παρόντες ήταν και ο Νοτσιόνι στα 37 του, ο Σκόλα στα 36 και ο Ντελφίνο στα 35.
Ο Νοβίτσκι των 38 ετών δήλωνε έτοιμος να ηγηθεί της Γερμανίας αν αυτή κατόρθωνε να συμμετάσχει στο Προολυμπιακό ώς διοργανώτρια.

Εκεί ήταν και ο Πάρκερ για τη Γαλλία, αν και στα 35 του είναι παλικαράκι μπροστά στους άλλους.

Και να πεις ότι από κάποιον από όλους αυτούς λείπουν οι ατομικές διακρίσεις, οι τίτλοι πρωταθλητή, τα μετάλλια σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά;

Και σκέφτομαι τα δικά μας. Το Σπανούλη που στα 33 δεν αντέχει να παίζει άλλο για την εθνική. Το Ζήση που επίσης στα 33 δήλωσε την αποχώρησή του από την εθνική, έστω κι αν δε μπορώ να παραγνωρίσω τη συνέπεια του για 15 χρόνια. Τον Παπαλουκά που, ελέω και Καζλάουσκας, αποχώρησε από την εθνική στα 31. Και φυσικά το μεγάλο απόντα, το Διαμαντίδη, που στα 30 του αποφάσισε ότι η εθνική τον κουράζει.

Όσους τίτλους ευρωλίγκας κι αν πήρε ο Διαμαντίδης, όσα ρεκόρ κι αν έχει γράψει σε ασίστ κλεψίματα και δεν ξέρω τί άλλο, στα δικά μου μάτια Γιαννάκης δε θα γίνει ποτέ, για όσα κι αν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον αιώνιο κλαψιάρη.

Ανήκω σε μια γενιά που τους μεγάλους ποδοσφαιριστές, τους μεγάλους μπασκετμπολίστες, όλου του κόσμου τους γνώριζε και τους θαύμαζε από τις εθνικές ομάδες και μετά από τους συλλόγους τους. Θες ο ρομαντισμός, θες τα μάτια της νεανικής ηλικίας, θες το γεγονός ότι τη δεκαετία του 80 στην τηλεόραση δε βλέπαμε εθνικά πρωταθλήματα άλλων χωρών, αλλά μόνο τις διεθνείς διοργανώσεις του καλοκαιριού, άντε και τα μεγάλα ματς των ευρωπαϊκών κυπέλλων.

Θα μου πεις από όλα τα προβλήματά μας στην Ελλάδα αυτό διάλεξες να ασχοληθείς; Μήπως όμως η λατρεία κάλπικων ειδώλων και η νοοτροπία της ελάχιστης προσφοράς συνέβαλαν στο να έχουμε όλα αυτά τα προβλήματα;