Για 8 χρόνια, από το 1982 έως το 1990, το Σοβιετικό πυρηνικό υποβρύχιο Ανδρομέδα παρέμενε σε ένα από τα ναυπηγεία της βάσης του Σεβεροντβίνσκ.
Αποτελούσε ένα από τα ενδιαφέροντα των Αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, καθώς οι εκτιμήσεις ήταν ότι επρόκειτο για ένα νέο επαναστατικό τύπο υποβρυχίου, ο οποίος ίσως άλλαζε την υφιστάμενη ισορροπία δυνάμεων.
Λίγο μετά την είσοδό του στην ενεργό υπηρεσία, το 1990, το Ανδρομέδα διατάχθηκε να παρακολουθήσει ένα σκάφος της Greenpeace το οποίο κατευθυνόταν στη Νοβάγια Ζέμλυα, ένα νησί στις βόρειες ακτές της Σοβιετικής Ένωσης, τόπο διεξαγωγής πυρηνικών δοκιμών και το μεγαλύτερο ίσως πυρηνικό σκουπιδότοπο του κόσμου.
Το πλοίο της Greenpeace είχε εντοπίσει την παρακολούθησή του από το Σοβιετικό υποβρύχιο και κινούταν με απότομες αλλαγές πορείας και ταχύτητας. Κάποια στιγμή τα υδρόφωνα του πλοίου της Greenpeace εντόπισαν ένα ιδιαίτερα οξύ και διαπεραστικό ήχο στο νερό, ενώ παράλληλα τα Σοβιετικό υποβρύχιο έδειχνε να εκτελεί κινήσεις επίθεσης. Το σκάφος της Greenpeace έσπευσε να απομακρυνθεί από την περιοχή επιστρέφοντας στη Νορβηγία. Σύμφωνα με δήλωση ενός εκ των παρατηρητών της Greenpeace που επέβαιναν στο σκάφος, του Joshua Handler, το πλήρωμα είχε πανικοβληθεί, ενώ αντίγραφα των κασετών με τον περίεργο ήχο παραδόθηκαν στο ναυτικό των ΗΠΑ.
Οι υπηρεσίες πληροφοριών του ναυτικού των ΗΠΑ που εξέτασαν τις κασέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για κάποιο νέο όπλο του Σοβιετικού ναυτικού, πιθανώς κάποια νέα μορφή τορπίλης, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί δοκιμαστικά για να τρομάξει την αποστολή της οικολογικής οργάνωσης. Σε αυτό το συμπέρασμα συνέτεινε και η χρήση του από το συγκεκριμένο υποβρύχιο το οποίο ήταν ήδη στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και των υποθέσεων για τον ακριβή ρόλο του. Για αρκετά χρόνια μέσα στη δεκαετία του 90 τα αμερικανικά υποβρύχια προσπαθούσαν να εντοπίσουν και άλλες ενδείξεις για την ύπαρξη αυτού του νέου όπλου, ή στοιχεία για τα χαρακτηριστικά του, χωρίς όμως καμία επιτυχία.
Η λύση του μυστηρίου ήρθε μόλις στα μέσα του 2002, σε μια τελετή για τον εορτασμό των 20 χρόνων από την έναρξη κατασκευής του Ανδρομέδα, από τον τότε αρχιμηχανικό του σκάφους, Βλαντιμίρ Τσερνολικόβ. Το πλήρωμα, από τον κυβερνήτη μέχρι τους ναύτες του Ανδρομέδα είχε κουραστεί από τη συνεχή παρακολούθηση του σκάφους της Greenpeace και τις απότομες αλλαγές πορείας και ταχύτητας τις οποίες έπρεπε να ακολουθούν και να αναφέρουν. Η παρακολούθηση ενός μικρού σκάφους επιφανείας, ειδικά όταν αυτό δεν κινείται σε σταθερή πορεία, από ένα μεγάλο υποβρύχιο είναι διαδικασία εκνευριστική και αυτό είχε αρχίσει να φαίνεται στο πλήρωμα του Ανδρομέδα.
Κάποια στιγμή ο ύπαρχος του Ανδρομέδα ζήτησε και πήρε από ένα αξιωματικό μια ηλεκτρική ξυριστική μηχανή, την οποία και πήρε μαζί του στο θάλαμο sonar του υποβρυχίου. Από εκεί εξέπεμψε το θόρυβο της ξυριστικής μηχανής στο νερό. Αυτός ήταν ο ήχος που τρόμαξε το πλήρωμα του σκάφους της Greenpeace και προβλημάτισε τις υπηρεσίες πληροφοριών του Αμερικανικού ναυτικού. Σε κάθε περίπτωση όμως εκείνο το νέο μυστικό όπλο των Σοβιετικών υποβρυχίων είχε κάνει καλά τη δουλειά του απομακρύνοντας τον ανεπιθύμητο επισκέπτη.