Στις αρχές του 21ου αιώνα μια πανίσχυρη παγκόσμια Αυτοκρατορία άπλωσε τα ορατά και αόρατα πλοκάμια της σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Αυτοκρατορία αυτή είναι η πιο ισχυρή, η πιο βίαιη και ταυτόχρονα η πιο εξελιγμένη και εκλεπτυσμένη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια νέα μορφή απεριόριστη κυριαρχίας, η οποία μεταμορφώνει σταδιακά τον κόσμο μας σε μια πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή. «Μια φυλακή για το μυαλό μας» (Matrix).

Η Αυτοκρατορία βρίσκεται παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμη κι αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο. Είναι παντού γύρω σας. Έξω από το παράθυρό σας ή μέσα στις οθόνες της τηλεόρασής σας. Ανάμεσα στις λέξεις αυτού του κειμένου. Προπαντός όμως βρίσκεται μέσα στο μυαλό σας, στις σκέψεις σας, ακόμη και στις πιο ιδιωτικές σας φαντασιώσεις.

Αν και ως συγγραφέας θα ήθελα τη στιγμή που με διαβάζετε να συγκατοικήσω στα κεφάλια σας, να γίνω κομμάτι σας, να στοιχειώσω το διανοητικό σας σύμπαν, με λύπη μου διαπιστώνω πως η Αυτοκρατορία με πρόλαβε. Έχει ήδη εισχωρήσει κι εγκατασταθεί στον εγκέφαλό σας. Δεν έχει απλώς λεηλατήσει τα εγκεφαλικά σας πεδία. Τα έχει ισοπεδώσει. Τα έχει επανασχεδιάσει. Ο εγκέφαλος σας έχει πάψει προ πολλού να είναι ένα αυτόνομο εργαλείο σκέψης. Είναι ένα τυποποιημένο προϊόν. Ένας φορμαρισμένος «σκληρός δίσκος», που τρέχει με τη «γλώσσα προγραμματισμού» που έχει ενσταλάξει μέσα του η Αυτοκρατορία. Ο εγκέφαλος σας δεν χρησιμοποιείται πλέον για να σκέφτεται. Χρησιμοποιείται ως ξενιστής «διανοητικών ιών», που εθίζουν στην υποταγή προς την Αυτοκρατορία. Ο εγκέφαλος σας δεν σας ανήκει πλέον. Ανήκει στην Αυτοκρατορία. Και το πιο περίεργο απ’ όλα είναι πως η τερατώδης νοημοσύνη μας καλοδέχεται αυτή της μορφή ολοκληρωτικής υποταγής.

Ορατή και αθέατη αυτοκρατορία

Στην εποχή της Μετα-Αποκάλυψης η Γη είναι το έπαθλο ενός πλανητικού παιχνιδιού στο οποίο «ο νικητής τα παίρνει όλα». Μοναδικός υποψήφιος διεκδικητής αυτού του «επάθλου» είναι και η μοναδική Παγκόσμια Αυτοκρατορία, που άπλωσε τα πλοκάμια της σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτή η Αυτοκρατορία δεν είναι απλά ο πνευματικός συνεχιστής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κινούμενη στο ίδιο πνεύμα ελέγχου των μαζών και διαιώνισης της καταπίεσης. Είναι μια νέα μορφή απεριόριστης και απόλυτης κυριαρχίας, βασικός «ξενιστής» της οποίας είναι η αμερικανική υπερδύναμη. Η Αμερικανική Αυτοκρατορία αποτελεί μονάχα την αιχμή του δόρατος της πραγματικής Αυτοκρατορίας, η οποία είναι αόρατη στα μάτια των πολλών. Τα μέσα που χρησιμοποιεί η αθέατη Αυτοκρατορία για να ελέγχει και να υποτάσσει τις μάζες αγγίζουν τα όρια της φαντασίας. Εκτός από τους αποτελεσματικούς μηχανισμούς οικονομικού ελέγχου, που απορρέουν από υπερεθνικούς θεσμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), η G-8 κ.α. χρησιμοποιούν και μια σειρά περίτεχνων τεχνικών και τεχνολογιών υποταγής και καθοδήγησης του «ζαλισμένου κοπαδιού», των μαζών. Σιωπηλά όπλα και ψυχοκυβερνητική, διαχείριση φόβου και προπαγάνδα, τηλε-νάρκωση, παραπληροφόρηση και διαφημιστικούς «ιούς», ηλεκτρομαγνητικές βόμβες, μη φονικά όπλα και Mind Control. Ένας αναίμακτος παγκόσμιος πόλεμος διεξάγεται ήδη στα «πεδία μάχης» του μυαλού μας, με στόχο τη διεκδίκηση των διαθέσεων, των σκέψεων και των ονείρων μας.

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία μια αυτοκρατορική δύναμη κατάφερε να υποτάξει το πνεύμα και το φαντασιακό σχεδόν ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η Αμερικανική Αυτοκρατορία μας υποτάσσει με χάρη. Μας υποδουλώνει βελούδινα κάνοντας μας να αγαπάμε την υποδούλωσή μας. Ελέγχει το πνεύμα, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας. Με «Δούρειο Ίππο» το Χόλιγουντ, έναν κατεξοχήν «έμπορο φόβου», έχει εξαπολύσει στρατιές από φανταστικούς ήρωες για να στοιχειώσουν τα όνειρα μας και να εισχωρήσουν ακόμη και στις πιο ιδιωτικές περιοχές του εγκεφάλου μας. Έχουμε πάψει προ πολλού να είμαστε οι αποκλειστικοί δημιουργοί των σκέψεων μας. Τα σώματα μας κατέχονται από αμερικανικά «δαιμόνια». Για να το πούμε διαφορετικά: «Αν ξύσεις έναν Ευρωπαίο θα βρεις στο τέλος έναν Αμερικανό!»

Χρησιμοποιώντας ως εργαλεία της την ψυχοκυβερνητική και τη γενετική επανάσταση η διαχειριστική ελίτ των ΗΠΑ σκοπεύει να δημιουργήσει μια απόλυτα ελεγχόμενη «δημοκρατική» κοινωνία αποβλακωμένων και παθητικών καταναλωτών. Η Αμερική, θολωμένη ίσως από τον ίλιγγο της ισχύος της, εκφυλίζεται ταχύτατα σε νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ θα μπορούσε να εξελιχτεί στη μεγαλύτερη «Μετα-δημοκρατία» του πλανήτη μας.

Αμερική: ο «ξενιστής» της αυτοκρατορικής ιδέας

Το υλοποιημένο τμήμα της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, η Αμερική, εμφανίζεται με ένα «χαρούμενο» και «ανάλαφρο» προφίλ, ώστε να μειώσει τα αρνητικά αντανακλαστικά μας, όχι όμως και την απόλυτη ισχύς της.  Ακούει με τα αυτιά του Μίκυ Μάους, τρώει Big Mac, πίνει Κόκα Κόλα, φοράει Levis, χορεύει Ροκ, γράφει σε φορητό υπολογιστή χρησιμοποιώντας την τελευταία έκδοση των Windows και είναι συνδεδεμένη στο Internet. Κατέχει μια αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα στην οικονομία, στην τεχνολογία αιχμής, στα οπλικά συστήματα, στις καινοτομίες και στην εξαγωγή προϊόντων μαζικής κουλτούρας. Είναι ιμπεριαλιστική αλλά ταυτόχρονα είναι και δημοκρατική. Επίσημη «θρησκεία» της είναι η λατρεία του δολαρίου και της δύναμης. Δεν θέλει απλώς να ελέγχει τον υπόλοιπο πλανήτη, θέλει να τον κάνει να της μοιάζει.

Η Αμερική είναι το έθνος-κράτος το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της νέας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας που αναδύεται. Τα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας είναι απεριόριστα, απλώνονται παντού, ενώ το έθνος-κράτος στο οποίο εδράζεται (ΗΠΑ), βρίσκεται στο κέντρο ενός διαπλεκόμενου σύμπαντος συμφερόντων, έτσι ώστε κάθε χώρα του πλανήτη μας να ελέγχεται και να εξαρτάται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από αυτό.

Όπως και οι προγενέστερες αυτοκρατορίες οι ΗΠΑ στηρίζουν την εξουσία τους σε μια ιεραρχία «συμμάχων», υποτελών, φόρου υποτελών, προτεκτοράτων και αποικιών, δηλαδή σ’ έναν τεράστιο ιστό εξαρτημένων εθνών-κρατών και ομάδων. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρείται πλέον απ’ όλους ως ο «γενικός διοικητής του πλανήτη», ο περιβόητος πλανητάρχης. Όταν καλεί τους πρωθυπουργούς και προέδρους των συμμαχικών του χωρών σε διάσκεψη, έχει κανείς την εντύπωση πως πρόκειται απλώς για τους υφισταμένους ενός γενικού διευθυντή. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι σύμβουλοι του Αμερικανού προέδρου-«αυτοκράτορα», αν και δεν παραδέχονται ανοιχτά την ιδέα της Αυτοκρατορίας, κρυφογελούν με νόημα στο άκουσμα της...

Η σημερινή Αμερικανική Αυτοκρατορία θυμίζει αρκετά τις προγενέστερες αυτοκρατορίες της ιστορίας, με τη διαφορά όμως πως είναι συντριπτικά πιο ανώτερη και παγκόσμια. Η ισχύς της Αμερικής, ως έθνος-κράτος, ξεπερνά κατά πολύ ακόμη και το άθροισμα ισχύος όλων των κρατών που την ανταγωνίζονται, καταλύοντας ουσιαστικά κάθε έννοια ισορροπίας. Η ισχύς όμως της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας που χρησιμοποιεί τις ΗΠΑ, ως κέντρο συσσώρευσης της εξουσίας, είναι απεριόριστη και ασύγκριτη. Και δεν αναφερόμαστε βεβαίως μόνον στο έθνος-κράτος των ΗΠΑ, γιατί η Αυτοκρατορία δεν είναι απλώς η προέκταση και η επέκταση αυτού του κράτους. Οι ΗΠΑ είναι απλώς ο κυριότερος «ξενιστής» της Αυτοκρατορίας, της αυτοκρατορικής ιδεολογίας, που έχει ξεπεράσει τις τρεις παραδοσιακές μορφές διακυβέρνησης: τη μοναρχία, την αριστοκρατία και τη δημοκρατία. Η Αυτοκρατορία είναι η σύγχρονη παγκόσμια τάξη, η υπερεθνική συγκρότηση θεσμών, επιχειρήσεων και οργανισμών σε μια απεριόριστη εξουσία. Ας δούμε όμως πως εξελίχθηκε η ιδέα της Αυτοκρατορίας από την αρχαία Ρώμη ως τη σύγχρονη υπερατλαντική υπερδύναμη.

Από τη Ρωμαϊκή στην Αμερικανική οικουμένη

Η σημερινή Αμερικάνικη Αυτοκρατορία είναι ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία στις αρχές του 20ου αιώνα έλεγχε το 1/4 του πλανήτη μας. Κληρονόμησε από τη θαλασσοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία σχεδόν όλες τις σημαντικές γεωστρατηγικές ζώνες που έλεγχε και ταυτόχρονα όλες τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις που είχε. Κληρονόμησε επίσης και την ιδέα της Αυτοκρατορίας, που δεν δημιουργήθηκε βέβαια στο Λονδίνο αλλά στην αρχαία Ρώμη. Η Μεγάλη Βρετανία απλώς υπήρξε μια μεταλλαγμένη εκδοχή –σε θαλασσοκρατορικό και αποικιακό πλαίσιο– της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που ως γνωστόν κυριαρχούσε για πέντε ολόκληρους αιώνες στη μεσογειακή λεκάνη. Η Ρώμη είναι το αρχέτυπο της Αυτοκρατορίας και όχι η Περσία ή η Κίνα. Μπορεί η Κινέζικη Αυτοκρατορία να θεωρούσε τον εαυτό της «κέντρο του σύμπαντος» –η Κίνα ονομάζεται στα κινέζικα Τσουνγκ-κουό, δηλαδή «Μέσο Βασίλειο» ή Κεντρικό Βασίλειο– αλλά δεν έπαυε πάνω απ’ όλα να ήταν ένας μεγάλος κι εκπληκτικά ομοιογενής πολιτισμός που προσποιούνταν την αυτοκρατορία.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντίθετα δεν βασίστηκε σε κάποιο πολυάριθμο λαό ή σε κάποιον μεγάλο και ομοιογενή πολιτισμό. Ξεκίνησε από μια μικρή και ασήμαντη πόλη στο κέντρο της ιταλικής χερσονήσου και επεκτάθηκε ταχύτατα ως τα όρια του τότε γνωστού κόσμου, υποτάσσοντας πολλά κράτη και αρκετούς μεγάλους πολιτισμούς, ανάμεσά τους και τον ελληνικό.

Πολλά έχουν γραφτεί για τους λόγους της ρωμαϊκής επικράτησης και για το περιβόητο «ρωμαϊκό θαύμα». Σε γενικές γραμμές η Ρώμη αντλούσε την ισχύ της από το περίφημο Ρωμαϊκό Δίκαιο, την απαράμιλλη πειθαρχία των στρατιωτών της, την αυτάρκη οικονομία της, την πολιτισμική της ανωτερότητα –ιδιαίτερα αφ’ ότου ενσωμάτωσε τον ελληνιστικό κόσμο– και την περίοπτη ιδιότητα του Ρωμαίου Πολίτη, που όλοι επιζητούσαν. Αυτή ήταν και η άυλη δύναμη της Αυτοκρατορίας.

«Civis Romanum Sum» αυτοπροσδιορίζονταν περήφανα οι πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον ίδιο τρόπο που οι σύγχρονοι Αμερικανοί προβάλουν αλαζονικά την υπηκοότητα τους: «I Am American Citizen»! Το μυστικό και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι αυτή η ιδιότητα παραχωρούνταν ανεξάρτητα από την εθνική καταγωγή ή τη θρησκεία και ήταν έκφραση πολιτισμικής ανωτερότητας και ισχύος. Οποιοσδήποτε μπορούσε να γίνει Ρωμαίος πολίτης, αρκεί να υπάκουε στους νόμους και να εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι και η τακτική της Αυτοκρατορίας: κανείς δεν αποκλείεται, όλοι μπορούν να ενσωματωθούν στο επεκτατικό καθεστώς της. Γι’ αυτό και οι Αυτοκρατορίες προωθούσαν πάντα τις αναμίξεις των πληθυσμών σ’ ένα «melting pot», καθώς δεν καλλιεργούσαν σχεδόν ποτέ την αίσθηση του Άλλου μιας και οι πάντες ήταν ευπρόσδεκτοι κάτω από την κοσμική «σκέπη» της. Ήθελαν να κυβερνούν κατά «ίσο» τρόπο τους υπηκόους τους, παντού και πάντα.

Εκτός από την έννοια του πολίτη η πολιτική κοσμοθέαση της Ρώμης βασιζόταν στη μοναδικότητα της Αυτοκρατορίας, ως την ενσάρκωση του πολιτισμού, και στο μοιραίο ρόλο της στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από την αρχαία Ελλάδα η Ρώμη υιοθέτησε το χωρισμό του κόσμου σε «Οικουμένη», δηλαδή στο μόνιμα κατοικημένο, πολιτικά οργανωμένο και πολιτισμένο κόσμο και στο «κόσμο των βαρβάρων», που φάνταζε περισσότερο ως θρυλική γη, η οποία στη φαντασία των Ρωμαίων ήταν κατοικημένη από τέρατα και αγριάνθρωπους. Αποστολή της κοσμοκράτειρας Ρώμης ήταν να προστατεύει την «ημετέραν Οικουμένη», δηλαδή το «φωτεινό καταφύγιο πολιτισμού» που αντιπροσώπευε η Αυτοκρατορία της, από τα στίφη των βαρβάρων της περιφέρειας της, που απειλούσαν να την καταπιούν και να σκεπάσουν τα πάντα με σκοτάδι. Αργότερα, με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι Ρωμαίοι –και οι Βυζαντινοί διάδοχοι τους– άρχισαν να θεωρούν τον εαυτό τους και «εκλεκτό λαό», υπό θεία προστασία, και την Αυτοκρατορία τους ως ανώτερη όλων καθώς «προορίστηκε» από το Θεό για να κυριαρχήσει επί της γης. Ο δε αυτοκράτορας τους ήταν ο άρχων του orbis terrarum, ο αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης, ο μόνος νόμιμος ηγεμόνας της Οικουμένης. Η ιδέα της «Θείας Πρόνοιας» θα αποτελέσει από τότε κυρίαρχο κλισέ της εκάστοτε Αυτοκρατορίας, που εμφανίστηκε στο χριστιανικό κόσμο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η ισχύς ήταν νόμισμα με το οποίο η Ρώμη εξαργύρωνε την κυρίαρχη θέση της στο διεθνές σύστημα της εποχής της. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε τρόπους να αφομοιώνει τους πάντες στη δομή της, ακόμη και τους εχθρούς της, κι έτσι να ανανεώνεται διατηρώντας τη ζωτικότητά της. Γι’ αυτό άλλωστε και επιβίωσε για εκπληκτικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τις ΗΠΑ που, όπως και η Ρώμη, ξεκίνησαν από δημοκρατία για να καταλήξουν-εκφυλιστούν σε Αυτοκρατορία.

Μια νέα απεριόριστη μορφή κυριαρχίας

Όταν τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Έλληνας ρήτορας Αίλιος Αριστείδης επισκέφτηκε την αυτοκρατορική Ρώμη συνειδητοποίησε πως η χωρίς όρια επέκταση των εξουσιών της ήταν και ο βασικότερος λόγος της απόλυτης κυριαρχίας της. Η Αυτοκρατορία της Ρώμης δεν αναγνώριζε μόνιμα όρια, ήταν απεριόριστη κι έτσι μπορούσε να καταπιεί τους πάντες και να γίνει η ίδια ο κόσμος, ο «πολιτισμένος» εννοείται κόσμος. Αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Αυτοκρατορίας: η τάση για απεριόριστη κυριαρχία και  απόλυτη εξουσία.

Ο Αντόνιο Νέγκρι και ο Μάικλ Χαρντ, δύο αντεξουσιαστές πολιτικοί φιλόσοφοι, έχουν αναλύσει καταπληκτικά την ιδέα της σύγχρονης Αυτοκρατορίας και τον τρόπο με τον οποίο κυριαρχεί σταδιακά στον κόσμο. Στο βιβλίο τους Αυτοκρατορίαου Αιώνα», παρουσιάζουν μια δική τους θεώρηση της Αυτοκρατορίας ως έναν «αποκεντρωμένο και απεδαφοποιητικό μηχανισμό κυριαρχίας, που προοδευτικά ενσωματώνει ολόκληρο τον κόσμο στο εσωτερικό των ανοικτών και υπό διεύρυνση συνόρων του». (εκδόθηκε το 2001), που χαρακτηρίστηκε από το Σλοβένο φιλόσοφο Slavoj  Zizek ως το «Μανιφέστο του 21.

Σύμφωνα με τους Νέγκρι-Χαρντ δεν υπάρχουν εδαφικά όρια στην επέκταση της Αυτοκρατορίας κι έτσι αυτή τείνει να κυβερνά ολόκληρο τον «πολιτισμένο» κόσμο. Σήμερα αυτό γίνεται αντιληπτό με την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, που εξαπλώνεται παντού. Η ανατέλλουσα Αυτοκρατορία παρουσιάζει την κυριαρχία της όχι σαν κάτι το μεταβατικό στα πλαίσια της ιστορίας, αλλά σαν ένα άχρονο καθεστώς, που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Θέλει να αυτοπαρουσιάζεται ως αιώνα, άσχετα αν η φύση της είναι μεταβατική. Η Αυτοκρατορία δεν κυβερνά απλώς τον κόσμο, αλλά τον αναδημιουργεί σύμφωνα με τα συμφέροντα της. Τέλος, «παρόλο που η αυτοκρατορική πρακτική στάζει αίμα, η ιδέα της Αυτοκρατορίας καθαγιάζει πάντοτε την ειρήνη» (Μάικλ Χαρντ). Επειδή θεωρεί ότι η ίδια είναι τα πάντα, δεν υπάρχει γι’ αυτήν τίποτε το «εξωτερικό», ακόμη και ο πόλεμος χαρακτηρίζεται «εσωτερική διαμάχη» και γι’ αυτό οι στρατιωτικές επεμβάσεις της προσομοιάζουν με αστυνομικές επιχειρήσεις.

Με λίγα λόγια η ιδέα της Αυτοκρατορίας, που πραγματώνεται ολοκληρωτικά για πρώτη φορά στην ιστορία, είναι μια νέα μορφή κυριαρχίας, διαφορετική από τον παραδοσιακό «ιμπεριαλισμό» των εθνών-κρατών, και διαφορετική από την κλασική τριάδα διακυβέρνησης: μοναρχία-αριστοκρατία-δημοκρατία. Η Αυτοκρατορία είναι μια «μικτή συγκρότηση που ενσωματώνει εθνικούς, τοπικούς και διεθνείς οργανισμούς στο εσωτερικό μιας υπερεθνικής και στην πραγματικότητα παγκόσμιας τάξης» (Μάικλ Χαρντ). Η Αυτοκρατορία, που κυβερνάται από μια ελίτ ειδικών, δεν καταργεί τα ήδη διαβρωμένα έθνη-κράτη. Τα απορροφά στη δομή της και τα χρησιμοποιεί για λογαριασμό της. Τα έθνη-κράτη είναι πλέον δομικά στοιχεία στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας.

Υπόψιν, η Αυτοκρατορία δεν αντιπροσωπεύει εκείνη την παρεξηγημένη έννοια της «παγκοσμιοποίησης», η οποία σε τελική ανάλυση είναι κάτι το θετικό για τους λαούς, ένας άνεμος ελευθερίας προς όλες τις κατευθύνσεις και η απελευθέρωση από το «κλουβί της κολάσεως» που λέγεται έθνος-κράτος και το οποίο αιματοκύλησε άσκοπα τον πλανήτη μας. Η «παγκοσμιοποίηση» είναι ένα άναρχο αρχιπέλαγος, ενώ η Αυτοκρατορία ένα τεράστιο πλέγμα κυριαρχίας. Από αυτή την έννοια οι εθνικιστές, οι οποίοι προωθούν την ομογενοποίηση και την ισοπέδωση της ιδιαιτερότητας στο εσωτερικό των κρατών τους και βλέπουν τα έθνη-κράτη ως δομική διαβάθμιση του σύγχρονου κόσμου, αποτελούν ουσιαστικά «μυστικούς πράκτορες» της Αυτοκρατορίας

Η Αυτοκρατορία είναι οι νέοι υπερεθνικοί θεσμοί (ΔΝΤ, ΠΟΕ, GATT, G8 κ.α.), οι οποίοι κυριαρχούν σε πλανητικό επίπεδο και επινοήθηκαν για να διαχειρίζονται τις παγκόσμιες αγορές. Είναι το ΝΑΤΟ ως εργαλείο άσκησης της αυτοκρατορικής πολιτικής των «εσωτερικών» επεμβάσεων, δηλαδή της αστυνόμευσης του πλανήτη. Στα πλαίσια της Αυτοκρατορίας η διατήρηση της παγκόσμιας τάξης επαφίεται όλο και περισσότερο στις αστυνομικές επιχειρήσεις και στις δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Άλλωστε για την Αυτοκρατορία δεν νοείται πόλεμος εναντίον εξωτερικών εχθρών: τα πάντα είναι «εσωτερικές διαμάχες», οι οποίες και χρίζουν ανάλογης αστυνομικής αντιμετώπισης.

Η Αυτοκρατορία είναι οι ελίτ των εθνών-κρατών, που σταδιακά απορροφούνται από τις αυτοκρατορικές δομές. Είναι ως ένα βαθμό η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν δρα με γνώμονα αποκλειστικά τα οικονομικά συμφέροντα των υπερ-τραπεζών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Είναι βεβαίως και οι ΗΠΑ, το προστατευόμενο κέντρο που συσσωρεύει την αυτοκρατορική εξουσία.

Έτσι λοιπόν η Αμερικανική Αυτοκρατορία δεν είναι στην ουσία παρά η κορυφή του παγόβουνου, το ορατό τμήμα της πραγματικής Αυτοκρατορίας, η οποία είναι μια υπερεθνική μορφή κυριαρχίας, μια νέα υπέρτατη αρχή. Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε την Αμερική και ως μια υλοποιημένη μορφή της Αυτοκρατορίας. Η Αμερική είναι ένας δυναμικός φορέας της αυτοκρατορικής ιδέας και ως τέτοια συνιστά απειλή για τις απραγματοποίητες δημοκρατίες και τις ελευθερίες των λαών της Γης.

Η επερχόμενη γενετική ελίτ της αυτοκρατορίας

Τη στιγμή που η Αυτοκρατορία εδραιώνει τη θέση της σε πλανητικό επίπεδο μια νέα αστική «οικολογία του φόβου» απειλεί μετατρέψει τις δυτικές μεγαλουπόλεις, όχι σε παγκόσμιες μητροπόλεις αλλά σε ανεξέλεγκτους «ζωολογικούς κήπους» και σε πεδία μάχης ακήρυχτων εμφυλίων πολέμων. Καθώς η αυτοκρατορική ελίτ της δύναμης, του πλούτου και της διανόησης μεταναστεύει σταδιακά στις «ηλεκτρονικές πόλεις» του κυβερνοχώρου ή μετατρέπεται σε υπερκινητικούς νομάδες, και η μεσαία τάξη αγωνίζεται να κατοχυρώσει ασφαλείς περιοχές στα προάστια, εκατοντάδες εκατομμύρια κάτοικοι των μεγαλουπόλεων βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαθλίωσης επιβιώνοντας κυρίως με τα απόβλητα της ανάπτυξης ή τις με κοινωνικές παροχές.

Όμως η ελίτ της αυτοκρατορίας δεν θα είναι απλώς ηλεκτρονική, θα είναι κυρίως γενετική. Η αριστοκρατία του μέλλοντος θα είναι η αριστοκρατία των γονιδίων, η γενετοκρατία (Genocracy). Η μελλοντική ελίτ της Αυτοκρατορίας δεν θα είναι απλώς μια κλειστή λέσχη ολίγων εκλεκτών, με μοναδικά προσόντα τους την οικονομική επιφάνεια και το υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Θα είναι μια νέα κατηγορία ανθρώπων που θα ξεχωρίζει βιολογικά από τις μάζες, επειδή θα είναι γενετικά «τέλεια».

Στο μέλλον οι κοινωνικές διακρίσεις θα καθορίζονται από τη γενετική και όχι από την οικονομία ή την πολιτική. Οι γενετικές διακρίσεις θα αντικαταστήσουν τις σημερινές ρατσιστικές και κοινωνικές διακρίσεις, δημιουργώντας μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονται πλέον σε φυλές ή οικονομικές τάξεις αλλά σε Έγκυρους (Valid), δηλαδή στους γενετικά τέλειους, και σε Άκυρους (Invalid), τους φυσιολογικά γεννημένους, όπως και στην προφητική ταινία Gattaca (1997). Σ’ αυτή την ταινία ο Βίνσετ Φρίμαν (Ίθαν Χοκ), ο μελαγχολικός ήρωας, που ήταν ένα «παιδί της Φύσης», δηλαδή Άκυρος, προσπαθεί να κυνηγήσει το όνειρο του (το ταξίδι στο διάστημα) σε μια κοινωνία που τον θεωρεί γενετικά απόβλητο. Παρά το αισιόδοξο τέλος της η ταινία Gattaca θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «γενετικό 1984», αν δεν είχε κάτι κι από την παρωδία του Brave New World.

Το μέλλον πιθανόν να μοιάζει περισσότερο με σενάριο του Άλντους Χάξλεϊ, παρά με οργουελιανή φυλακή: ένας γενετικά κατηγοριοποιημένος κόσμος, όπου η θέση κάποιου στην κοινωνία θα καθορίζεται πριν καν γεννηθεί κι όπου οι μάζες θα είναι υποταγμένες χάρη σε τεχνικές υποβολής και στην υπνωτική ευχαρίστηση των διάφορων «έξυπνων» ναρκωτικών. Στο Brave New World, ένα βιβλίο γραμμένο το 1932, ο στόχος του παγκόσμιου κράτους συνοψίζονταν στο τρίπτυχο: Κοινότητα, Ταυτότητα, Σταθερότητα. Στην μελλοντική Αυτοκρατορία όμως, όπου η γενετοκρατία (γενετική αριστοκρατία) θα διαχειρίζεται εύκολα μια πολυπληθή μάζα «γονιδιακά φτωχών» μετριοτήτων, ο στόχος θα είναι η διαιώνιση της κυριαρχίας των πολλών από τους λίγους. Η ποιότητα του γενετικού υλικού των μελλοντικών ανθρώπων θα καθορίζει και το βαθμό ενσωμάτωσης τους στην αυτοκρατορική ελίτ, από την οποία θα αποκλείονται όλοι οι «γενετικά φτωχοί», που συμπτωματικά θα είναι και οι απόγονοι των κατώτερων κοινωνικά τάξεων. Έτσι, οι προλετάριοι του μέλλοντος θα είναι ταυτόχρονα και οι γενετικά αποκλεισμένοι, που θα ζουν κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο μιας υπερ-υγιούς, ευφυούς και εκλεπτυσμένης γενετοκρατίας.

Η επέλαση της αυτοκρατορίας

Για την ώρα η αντιδραστική Αυτοκρατορία έχει πετύχει τους περισσότερους στόχους της. Σαν  «ζαλισμένο κοπάδι» η ανθρωπότητα βαδίζει με μια υπνωτική ευχαρίστηση προς το πλανητικών διαστάσεων κλουβί της. Οι μάζες συνεχίζουν να λειτουργούν παρορμητικά και να μην σκέφτονται. Η πίστη τους στην αξία του ορθού λόγου έχει εξασθενήσει επικίνδυνα.

Οι πραγματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι ελεύθεροι διανοητές, εξουδετερώνονται από το ρεύμα της κυρίαρχης «αυτοκρατορικής» κουλτούρας, που τους καταδικάζει στο περιθώριο. Σ’ έναν κόσμο «που ψυχαγωγείται μέχρι ανοησίας» (Νηλ Πόστμαν) από τις αποβλακωτικές εκπομπές της τηλεόρασης, οι ανεξάρτητοι κι ευαίσθητοι δημιουργοί, οι ρομαντικοί στοχαστές, αποκλείονται αμείλικτα. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς θέση σ’ έναν κόσμο χλιαρής μετριότητας και μαζικής κουλτούρας. Έναν κόσμο διανοητικής αφασίας.

Ως γνωστόν η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι κάτι το εύθραυστο, ακόμη και στις ιδανικότερες συνθήκες. Στις μέρες μας η νοημοσύνη, ειδικά η συλλογική, απειλείται σοβαρά από την άγνοια, τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, το φανατισμό και τον ανορθολογισμό. Οι αντιδραστικοί άνθρωποι του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, του οικονομικού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που αιματοκύλησαν τόσες και τόσες φορές τον πλανήτη μας, έχουν μεταβληθεί πλέον σε μυστικούς πράκτορες της Αυτοκρατορίας, οι οποίοι προετοιμάζουν το έδαφος για την οριστική επικράτηση της. Πλησιάζουμε ταχύτατα προς το «σημείο χωρίς επιστροφή». Το σημείο, όπου στον πλανήτη μας η μόνη πραγματικότητα που θα υφίσταται θα είναι εκείνη της Αυτοκρατορίας.

Η ελευθερία της ανθρωπότητας δέχεται μια πολυεπίπεδη επίθεση από την επελαύνουσα Αυτοκρατορία. Μια  επίθεση, που κλιμακώνεται μέρα με την ημέρα, εισδύοντας σε όλο και βαθύτερα επίπεδα της συνείδησης μας. Αν και οι πρώτες γραμμές άμυνας έχουν ήδη διασπαστεί, υπάρχει πάντα η ελπίδα να αφυπνιστούν οι υπνωτισμένες διανοητικές μας δυνάμεις και να ανακόψουν αυτή την επικίνδυνη προέλαση. Αν μάλιστα οι εγκέφαλοι μας γίνουν και συνειδητοποιημένοι φορείς αντίστασης, τότε μπορεί η κατάσταση να αναστραφεί και αυτή η νέα μορφή κυριαρχίας, που ονομάζεται Αυτοκρατορία, ν’ αρχίσει να υποχωρεί. Ο μεγαλύτερος ακήρυκτος πόλεμος όλων των εποχών θα κριθεί στα πεδία μάχης του εγκεφάλου μας.