Συνάντησα πρόσφατα, στα πλαίσια των προεκλογικών συναντήσεων που κάνω, έναν αγρότη σε κοντινό χωριό της περιοχής. Και μάλιστα έναν αγρότη όχι απλό, αλλά σημαντικό παράγοντα των αγροτών της περιοχής.

Υγιή και τίμιο παράγοντα! Άνθρωπο της παραγωγής! Μου εξήγησε πως ο βασικός λόγος που ψηφίζει έναν συγκεκριμένο βουλευτή εδώ και αρκετές τετραετίες είναι πως «…πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος! Είναι φίλος! Είναι αδερφός! Δεν έτυχε ποτέ να του τηλεφωνήσω και να μην το σηκώσει! Μια φορά μάλιστα τον έβλεπα ζωντανά στη βουλή και του τηλεφώνησα: τον είδα κι εκεί να το σηκώνει!…». «…Είμαι άνθρωπος της παραγωγής. Δεν χρειάζομαι ρουσφέτια από κανέναν. Ούτε και κανένα παιδί μου διόρισα. Αλλά να, τις προάλλες που ένας συγγενής μου χρειάστηκε γιατρό, ο καλός αυτός άνθρωπος φρόντισε αμέσως να μας εξυπηρετήσει…».

Θέλω σε αυτό το σημείο να θέσω μερικά ερωτήματα, που μπορεί ο καθένας να απαντήσει για τον εαυτό του: Α. Όταν μπαίνετε σε αεροπλάνο, σας ενδιαφέρει περισσότερο αν αυτός που θα πετάξει το αεροπλάνο είναι καλός άνθρωπος ή αν είναι καλός πιλότος; Β. Ας πούμε πως ένας προπονητής ζητά από την εξέδρα να επιλέξει τους παίκτες της ομάδας (αυτό συμβαίνει στη δημοκρατία). Αν η εξέδρα επιλέξει κάποιον επειδή είναι ευγενικός και ξύπνιος που τα λέει ωραία κι όχι επειδή παίζει καλή μπάλα, θα δικαιούται μετά να διαμαρτύρεται που η ομάδα χάνει; (θυμίζω πως η χώρα χρεοκόπησε και πως κάποιοι είχαν την περίοδο εκείνη βάρδια) Γ. Αυτός ο «φίλος» και «αδερφός», χρειάζεται μάλλον για να εκλεγεί όχι έναν αλλά 100 σαν τον αγρότη της ιστορίας μας. Είναι άραγε σίγουρο πως αυτό που κάνει, το κάνει από φιλία κι όχι από συμφέρον; Πόσους φίλους και πόσους αδερφούς μπορεί να έχει κανείς, που να τους νιώθει ως τέτοιους; Και Δ. Είναι τελικά δουλειά των βουλευτών, να κάνουν τους «Φιλιππινέζους» των ψηφοφόρων τους; Ή μήπως δουλειά τους είναι να διαβάζουν τα νομοσχέδια που ψηφίζουν, να μορφώνονται και να ενημερώνονται διαρκώς για θέματα όπως τα οικονομικά, η παιδεία, η διοίκηση, ώστε να μπορούν να διατυπώνουν πρωτότυπες προτάσεις; Κι αν όντως προτιμάτε βουλευτές-«Φιλιππινέζους», θα αφήνατε ποτέ τον «Φιλιππινέζο» του σπιτιού να διοικήσει και το μαγαζί σας;

Επειδή τυχαίνει να ξέρω καλά τον εν λόγω καλό άνθρωπο, ξέρω από πρώτο χέρι πως, εκτός από τον συγγενή του αγρότη που έψαχνε γιατρό, έχει εξυπηρετήσει κι άλλους πολλούς ανθρώπους – ακόμα και δικούς μου συγγενείς. Κατάφερε ας πούμε να μετατάξει έναν γνωστό μου από την Καρδίτσα – όπου ήταν η οργανική του θέση – στη Λάρισα, χωρίς να υπάρχει πραγματική υπηρεσιακή ανάγκη. Ας δούμε τώρα τι αντίκτυπο είχε αυτή η κίνηση στην τσέπη του αγρότη (καθώς και στα οικονομικά της χώρας). Στο γραφείο της Λάρισας η δημόσια διοίκηση πληρώνει έναν (τουλάχιστο) παραπανήσιο υπάλληλο. Κοστίζει λοιπόν στους φορολογούμενους παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Ταυτόχρονα, το γραφείο της Καρδίτσας δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, αφού λείπει ένας υπάλληλος από το οργανόγραμμά του. Αν μάλιστα η ειδικότητα που λείπει είναι σημαντική και για τους υπόλοιπους (όπως ας πούμε ένας αναισθησιολόγος σε ένα νοσοκομείο ή ένας συντηρητής δικτύου πληροφορικής σε μια εφορία), το γραφείο της Καρδίτσας εκτός από χαμηλή απόδοση θα έχει επίσης υψηλότερο κόστος, αφού τώρα κανένας υπάλληλος δεν μπορεί να κάνει πλήρως τη δουλειά του: σπατάλη λοιπόν κι εκεί. Με αυτά και τα άλλα, κι επειδή άνω του 80% των βουλευτών μας είναι εξίσου καλοί άνθρωποι, ο αγρότης μας φτάνει να πληρώνει πάνω από το μισό του εισόδημα στην εφορία, για να καλυφθεί το υψηλό κόστος και η χαμηλή απόδοση (όχι πάντα με ευθύνη των υπαλλήλων όπως είδαμε) του δημόσιου τομέα.

Αν κάθε μήνα μένουν στην τσέπη του αγρότη 1000 ευρώ από τη δουλειά του, αυτό σημαίνει πως ο ίδιος παράγει αξία τουλάχιστον 2200 ευρώ: τα υπόλοιπα 1200 του τα παίρνει το κράτος με διάφορους τρόπους (ΕΝΦΙΑ, φόρο στα καύσιμα, άλλους έμμεσους φόρους, ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος κλπ κλπ) προκειμένου να μπορούν να συνεχίσουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι να μας εξυπηρετούν! Να μας βρίσκουν ας πούμε γιατρό όταν τον χρειαζόμαστε! Μόνο που αν ο αγρότης της ιστορίας κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, αντί να ψηφίζουμε «καλούς ανθρώπους», ψηφίζαμε κάποιον που ξέρει οικονομικά, ξέρει να διοικεί και πιστεύει σε μια κοινωνία όπου την κάθε θέση την παίρνει ο ικανότερος εκεί που χρειάζεται κι όχι ο «φίλος» εκεί που τον βολεύει, και ως συνέπεια από αυτά τα επιπλέον που πληρώνουμε λόγω κακοδιοίκησης και σπατάλης για το κράτος, μας έμεναν κάθε μήνα π.χ. επιπλέον 200 ευρώ στην τσέπη, θα μπορούσαμε να δίνουμε 125 ευρώ σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία (τόσο περίπου κοστίζει το ακριβότερο ασφαλιστικό πρόγραμμα, με ολική κάλυψη εξόδων σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, με επιπλέον δικαίωμα άμεσης διακομιδής με ασθενοφόρο, αεροπλάνο ή ελικόπτερο…) και να μην έχουμε ανάγκη την μεσολάβηση του αγαπημένου μας βουλευτή για να βρούμε άμεσα γιατρό!

Δεν ξέρω αν έπεισα τον συνομιλητή μου να ψηφίσει με διαφορετικά κριτήρια στις επόμενες εκλογές. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Άλλωστε, αν η Ελλάδα εξακολουθεί να μένει κολλημένη στα ίδια εδώ και δεκαετίες, δεν είναι επειδή δεν εναλλάχθηκαν πολιτικοί και κόμματα στην εξουσία: είναι επειδή δεν άλλαξε ο λαός και τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζει! Δεν πιστεύω λοιπόν πως ο νέος φίλος μου θα ψηφίσει κάποιον άλλον, αντί του αγαπημένου του βουλευτή. Ελπίζω όμως να ψηφίσει, εκτός από τον αγαπημένο του βουλευτή ΚΑΙ κάποιον άλλον, κάπως διαφορετικό. Ίσως έτσι να μπορέσουν κάποτε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια χώρα, όπου οι βουλευτές θα ασχολούνται με την πραγματική τους δουλειά κι όχι με το να σηκώνουν τηλέφωνα και να ψάχνουν γιατρούς, εν μέσω των συνεδριάσεων της βουλής.