«Ο κύριος Τσοχατζόπουλος δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, καθώς δεν είναι πλέον υπουργός και συνεπώς κακώς προφυλακίστηκε». Κάπως έτσι ήταν διαμορφωμένο το επιχείρημα των δικηγόρων του Τσοχατζόπουλου.

Παντελής έλλειψη φαντασίας, αν μη τι άλλο! Διότι για να μιλήσει κανείς για επίγνωση της καταστάσεως, για διάθεση στροφής στην σοβαρότητα, για κάποια “τσίπα επάνω τους”, ούτε λόγος.

Η αυξημένη αποχή στις εκλογές του 09 και του 10 και οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις από τότε μέχρι σήμερα καταδεικνύουν την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας από σημαντικότατη μερίδα του ελληνικού λαού.

Εδώ και χρόνια έχει επικρατήσει η ιδέα ότι ανάπτυξη θεωρείται είτε η δημιουργία θέσεων εργασίας, είτε η είσοδος ξένων επενδυτικών κεφαλαίων για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας.

Ξεπουλιέται η χώρα. Όχι με όρους κατοχής, αλλά με όρους κατάκτησης.

Επί δύο και πλέον χρόνια η δημόσια συζήτηση για την κρίση, την οικονομία, τα μνημόνια, για την ίδια την Ελλάδα εν τέλει, διεξάγεται με πολλά ψέματα, μισές αλήθειες και υποκρισία που γεννά θυμό και οργή.

O μεγαλύτερος αριθμός των βουλευτών μας δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Ομνύουν στον κρατικό πατερναλισμό και στην κρατικοδίαιτη «ανάπτυξη».

Η νέα τάξη πραγμάτων έχει αποφασίσει και μεθοδεύει την καταστροφή της Ελλάδας, σκοτεινοί κύκλοι αποκρύπτουν την ύπαρξη γιγαντιαίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων

Αισθάνομαι ότι δικαιούμαι να γράψω με κάποιο θυμό. Διότι από πολλά χρόνια προσπαθούσα με δημόσιες τοποθετήσεις μου να επισημάνω κακώς κείμενα, οι επιπτώσεις των οποίων δεν ήταν από τότε ορατές, αλλά και για πολλά χρόνια ένοιωθα ‘φωνή βοώντος εν τη ερήμω’.

Τα προβλήματα και οι παθογένειες του Ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν είναι σημερινό φαινόμενο.

Το μοναδικό κριτήριο «Εισόδημα» που τίθεται πάντα για τους υποψήφιους δικαιούχους οποιουδήποτε προγράμματος κοινωνικού βοηθήματος, είτε αυτό λέγεται κοινωνικός τουρισμός, είτε ΕΚΑΣ, ή επίδομα ανεργίας κ.τ.λ.  δεν είναι αρκετό, με αποτέλεσμα να καταπατούνται στοιχειώδεις  κανόνες κοινωνικής ισότητας, δικαιοσύνης και πρόνοιας.

Το ταξικό μίσος είναι μια μορφή ρατσισμού που ταλανίζει ακόμη την ελληνική κοινωνία. Εάν οι γονείς σου είναι εκπαιδευτικοί, εάν ο ίδιος είσαι εκπαιδευτικός, θεωρείσαι αυτόματα – από πάρα πολλούς ιδιωτικούς υπαλλήλους και μη- ένας «χαραμοφάης».