Αν το Υπουργείο Οικονομικών είναι τόσο σοβαρή και σημαντική δουλειά ώστε να μη μπορεί να αναλάβει να τη διεκπεραιώσει ένας πολιτικός και να απαιτείται ένας τεχνοκράτης «μάστορας» όπως ο Στουρνάρας (αν είναι τέτοιος), τότε το αβίαστο συμπέρασμα είναι πώς τα υπόλοιπα χαρτοφυλάκια είναι πολύ μικρής σημασίας και άρα «δεν πειράζει» να τα διαχειριστούν τα θλιβερά κατάλοιπα και παράγωγα του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας.

Αν από την άλλη πλευρά η επιλογή του Στουρνάρα είναι ένας συμβιβασμός ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους, τότε είναι απορίας άξιο το γιατί συμβιβασμός απαιτήθηκε μόνο σε αυτή τη θέση, και το εξίσου αβίαστο συμπέρασμα είναι πώς οι λοιποί κυβερνητικοί εταίροι μόνο σε αυτή τη θέση δίνουν ιδιαίτερη σημασία, θεωρώντας τα υπόλοιπα χαρτοφυλάκια ήσσονος σημασίας.

Τέλος, μια τρίτη εκδοχή είναι πώς το πολιτικό διευθυντήριο αποφάσισε να προστατεύσει τα πολιτικά στελέχη από τη φθορά που νομοτελειακά επιφέρει η θέση του υπουργού οικονομικών, «φορτώνοντάς τη» σε ένα αναλώσιμο θύμα, με το οποίο δεν έχει καμία σχέση.

Και στις τρεις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι μια κυβέρνηση της οποίας η άσκηση οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής μοιάζει αποκομμένη από τις λοιπές λειτουργίες και αρμοδιότητές της.