Το πρόβλημα τελικά δεν είναι αν υπάρχει συναίνεση των περισσοτέρων εκ των πολιτικών κομμάτων ή όχι. Είναι το ότι δεν υπάρχει απτό και ουσιαστικό αντικείμενο συναίνεσης.

Η τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με θέμα το μεταναστευτικό-προσφυγικό, είχε ώς στόχο ο Πρωθυπουργός να πάει στη σύνοδο κορυφής ενισχυμένος με τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του κοινοβουλίου. Αλλά για να διεκδικήσει τί;

Το κοινό ανακοινωθέν (όσων εκ των πολιτικών αρχηγών συμφώνησαν) που εκδόθηκε μετά τη συνάντηση, είναι ένα κείμενο γενικόλογο, γεμάτο κοινοτυπίες, ευχολόγια, χωρίς όμως ένα κατάλογο σαφών αιτημάτων και εναλλακτικών ενεργειών.

Για παράδειγμα η διατύπωση ότι «...η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επιταχύνει την εφαρμογή των αποφάσεων για μετεγκατάσταση των Προσφύγων τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία...» αποτελεί ένδειξη μυωπικής αντιμετώπισης, καθώς η τροποποίηση των αποφάσεων που επικαλείται η ανακοίνωση είναι ουσιαστικά προ των πυλών.

Η διατύπωση «...Να παράσχει, εγκαίρως, την απαιτούμενη συνδρομή προς την Χώρα μας, κυρίως ως προς την συνεχή οικονομική και υλικοτεχνική της ενίσχυση για την υπό όρους ανθρωπισμού περίθαλψη των Προσφύγων ...» δε θα έπρεπε να περιείχε μια σαφή αποτύπωση-εκτίμηση και μελλοντική προβολή των αναγκών σε ότι αφορά την οικονομική ενίσχυση, π.χ. 500 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος (ο αριθμός είναι τυχαίος);

Η πρόταση(;) «...Η τρέχουσα συγκυρία αποδεικνύει την ανάγκη ν’ αναθεωρηθεί καταλλήλως η Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ ...» είναι κενή περιεχομένου αν δεν αποτυπώνονται τα 5, 10 ή 100 σημεία για τα οποία ζητείται η αναθεώρηση και αν δεν υπάρχουν οι εναλλακτικές προτάσεις.

Γιατί δε διατυπώνεται η πρόταση-αίτημα για ενεργοποίηση εναλλακτικών οδών οργανωμένης μετακίνησης των προσφύγων (δια θαλάσσης ή αέρος) παρακάμπτοντας εκείνες τις χώρες που έχουν de facto κλείσει τα σύνορά τους, προς εκείνες τις χώρες που, τύποις τουλάχιστο, εξακολουθούν να στηρίζουν τις αποφάσεις αναλογικής κατανομής των προσφύγων;

Γιατί δε διατυπώνεται η πρόταση-αίτημα για περαιτέρω διεθνοποίηση του προσφυγικού ζητήματος με συμμετοχή στην αναλογική κατανομή και χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όταν μάλιστα ακόμη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού υπάρχουν σχετικές αναφορές, αλλά και προτροπές:

«... η προσφυγική κρίση αποτελεί όχι τοπικό ευρωπαϊκό και μεσανατολικό, αλλά παγκόσμιο πρόβλημα και πρόκειται πλέον για ένα τεστ για όλους μας και όχι για το πρόβλημα κάποιων άλλων ...»John Kerry-Υπουργός Εξωτερικών ΗΠΑ

«...η αποτυχία στη διευθέτηση της προσφυγικής κρίσης που πλήττει τα συμφέροντας εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, απειλεί τη σταθερότητα των χωρών της πρώτης γραμμής και συμβάλλει στη διαίρεση της Ευρώπης . Η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει την υποδοχή 100.000 σύρων προσφύγων για το 2017, μία δέσμευση που αντιστοιχεί τόσο στην αμερικανική ηγετική παράδοση, όσο και στα αμερικανικά συμφέροντα εθνικής ασφαλείας ...» Human Rights First.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά η Ελληνική διπλωματία ασκείται με τρόπο ανάλογο με εκείνο που διατυπώνεται ο πολιτικός λόγος στο εσωτερικό της χώρας: διαπιστώσεις, ευχές και πλήρης απουσία πρακτικών προτάσεων και λύσεων.

Το αποτέλεσμα δε θα είναι άλλο από την αποδοχή από την Ελλάδα αποφάσεων που θα ληφθούν ερήμην της ή έστω με τη σιωπηλή, επί της ουσίας, παρουσία της.