Όταν θα έχουμε πουλήσει όλα μας τα λιμάνια, όλα μας τα αεροδρόμια, όλους τους δρόμους, τις δεξαμενές και διαχείριση των νερών, όταν θα έχουμε πουλήσει όλα τα ξενοδοχεία μας, τις επιχειρήσεις μας, τα σπίτια μας τα ίδια, όταν θα έχουμε γίνει όλοι μισθωτοί -επαίτες εργασίας σε ξένα αφεντικά, έ, θα είμαστε πλέον για τα καλά σκλάβοι.

Χωρίς καν να έχουμε πολεμήσει για να το αποφύγουμε. Ναι, σίγουρα θα έχουμε ακόμη Κυβέρνηση, Βουλή, Στρατό, Δημάρχους και εφόρους, αλλά θα είμαστε μία αποικία στην πιο εξευτελιστική της μορφή. Γιατί δεν θα έχουμε τίποτε δικό μας.

Είναι γνωστό βεβαίως ότι μία μερίδα λαού και ηγεσίας δεν βλέπει κάτι το κακό σε μία τέτοια εξέλιξη, ούτε και την θεωρεί διαδικασία αποικιοποίησης. Είναι όσοι ιδεολογικά συντάσσονται με την κυριαρχούσα σήμερα νεοφιλελεύθερη λογική. Λογική που δυστυχώς επικράτησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση – και κυρίως στην οικοδόμηση της ευρωζώνης, και οι μελανές επιπτώσεις της οποίας δείχνουν ήδη τα νύχια τους σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Το γεγονός ότι, σ’ ό,τι αφορά στον δημόσιο πλούτο, αυτή η διαδικασία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο κάποια κοράκια θα το επιθυμούσαν, οφείλεται αφ’ ενός μεν στην εγγενή αναποτελεσματικότητα του δημόσιου (και πολιτικού) τομέα μας, αφ’ ετέρου δε στο ότι δεν έχουμε φτάσει στο απόλυτο σημείο εξαθλίωσης ώστε ο πλούτος αυτός να παραχωρηθεί όχι μόνο απολύτως δωρεάν, αλλά και με επιπλέον επιβαρύνσεις για το ελληνικό δημόσιο –και κατ’ επέκταση τον ελληνικό λαό. Με υπουργούς, όμως, που με φανατισμό πρεσβεύουν μία τέτοια λογική, όπως ο υπουργός Ανάπτυξης, φαίνεται να μην είμαστε πια μακριά κι από το σημείο αυτό.

Από την άλλη, σ’ ότι αφορά στον ιδιωτικό τομέα, αυτό το ίδιο πολιτικό-διοικητικό σύστημα έδειξε, με απόλυτη αδιαφορία για οτιδήποτε δεν συνέβαλε στην αυτοσυντήρησή του, τον δρόμο της εξαθλίωσης για τους εργαζόμενους και της χρεοκοπίας ή του μαρασμού για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Με αποτέλεσμα να έχει ωριμάσει ήδη –πιο γρήγορα κι απ’ τον δημόσιο- το πέρασμα του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας σε ξένα συμφέροντα.

Υπάρχει δυνατότητα ανάσχεσης έστω και αυτή τη τελευταία στιγμή;

Στον χώρο της τρικομματικής κυβερνητικής πλειοψηφίας οι ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις δεν απηχούν τις απόψεις των περισσοτέρων, οι οποίοι όμως υπηρετούν την πολιτική αυτή κατεύθυνση επειδή παρουσιάζεται ως μονόδρομος στις ευρωπαϊκές πολιτικές της εποχής και κυρίως επειδή ελπίζουν (και επί τρία χρόνια συνειδητά προσπαθούν) ότι μέσω της πώλησης δημοσίου πλούτου, της μη εξόφλησης χρεών προς ελληνικές επιχειρήσεις και της εξαντλητικής φορολόγησης, θα διατηρήσουν στο απυρόβλητο τις δομές του πελατειακού συστήματος που τους συντηρεί.

Στον χώρο της αντιπολίτευσης η καταγγελία αυτής της πολιτικής και η ορθή επισήμανση των επιπτώσεων που θα προκαλέσει, δυστυχώς συνοδεύεται από συντήρηση προσδοκιών λαϊκίστικου τύπου και ψευτολεονταρισμών τέτοιων που δικαίως καθιστούν τον λόγο της αναξιόπιστο και ύποπτο ότι υπηρετεί την λογική επιστροφής στη δραχμή.

Παρ’ ότι η παρούσα πολιτική εικόνα δεν επιτρέπει αισιοδοξία ως προς την προστασία και διαφύλαξη της ελληνικότητας του (δημόσιου και ιδιωτικού) πλούτου της χώρας, υπάρχει κοινό έδαφος για να αναπτυχθεί μία νέα εθνική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση: στην πλευρά της συμπολίτευσης οι περισσότεροι έχουν επιφυλάξεις –ή τουλάχιστον έλλειψη ενθουσιασμού- ως προς την εκποίηση του δημόσιου πλούτου υπό αυτές τις συνθήκες, στη δε πλευρά της αντιπολίτευσης όλοι αναφανδόν καταγγέλλουν την λογική του ξεπουλήματος που επιχειρείται. Αυτό που απαιτείται όμως, και φαίνεται να είναι δύσκολο, είναι η συνειδητοποίηση της μοιραίας επικινδυνότητας που εμπεριέχει η σημερινή πορεία και η άμεση αποτίναξη όλων των αμαρτωλών αγκυλώσεων που ταλανίζουν το πολιτικό μας σύστημα.

Πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός και η με κάθε θυσία προστασία του ελληνικού πλούτου να γίνει ο νέος πανεθνικός μας στόχος. Με ένα νέο, αυστηρό και αποτελεσματικό οργανόγραμμα του δημόσιου τομέα που θα αποτελέσει το πειστικό εργαλείο για την κινητοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, με την εγκαθίδρυση ειδικών σχέσεων κοινής προσπάθειας μεταξύ εργαζομένων και επιχειρήσεων, με την οργανωμένη γεωργική εκμετάλλευση και του τελευταίου στρέμματος ελληνικής γης, να αντιμετωπίσουμε με θυσιαστική αποφασιστικότητα την προκλητική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, κατάσταση πραγματικού και καθοριστικού πολέμου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε σταυροδρόμι: εάν συνεχισθεί η επικρατούσα σήμερα πολιτική θα οδηγηθεί σε πορεία διάλυσης οπότε η διατήρηση της ιδιοκτησίας του ελληνικού πλούτου θα αποβεί σωτήρια αφετηρία για τον λαό μας, εάν διασωθεί ξαναβρίσκοντας τις ιδρυτικές της αρχές δεν συγχωρείται η αφελής σκέψη ότι οι βελτιωμένες πολιτικές που θα προκύψουν θα μπορούν να αλλάξουν θεαματικά και τις συνθήκες των ξεπουλημένων.