Μια αναδρομή στην ιστορία της Αστρολογίας μας είναι απαραίτητη σαν μια πρώτη γνωριμία με το παράξενο και πολυσυζητημένο αλλά και παρεξηγημένο αυτό αντικείμενο.

Η γέννηση της Αστρολογίας είναι τόσο παλιά όσο σχεδόν και οι πρώτοι πολιτισμοί. Από την εποχή που ο άνθρωπος πέρασε από την νομαδική ζωή στον εποχή της ανάπτυξης της γεωργίας και εγκαταστάθηκε σε μέρη όπου μπορούσε εύκολα να καλλιεργήσει την γη, άρχισε να ψάχνει να βρει τρόπους να συντάξει ένα ημερολόγιο με βάση τις εποχές, που θα του χρησίμευε στην καλύτερη οργάνωση της καλλιέργειας της γης. Η πρώτη αυτή περίοδος ανάγεται στο 13.000 έως 12.000 π.χ.

Η πρώτη παρατήρηση των κινήσεων των ουράνιων σωμάτων με σκοπό την σύνδεσή τους με την καλλιέργεια των σιτηρών ανάγεται στην εμφάνιση αυτών των πρώτων πολιτισμών. Η πρώτη λοιπόν αυτή στοιχειώδης αστρολογική παρατήρηση είχε δύο σκοπούς 1) για καλύτερη σοδειά και 2) για προσανατολισμό.

Εκτός από την ανάγκη για ένα ακριβές ημερολόγιο ώστε οι αγρότες να επιτυγχάνουν την καλύτερη δυνατή σοδειά υπήρξαν κι άλλα κίνητρα στην ανάπτυξη της Αστρονομίας και της Αστρολογίας. Ένα τέτοιο κίνητρο ήταν το πρόβλημα του προσανατολισμού των οδοιπόρων, και θαλασσοπόρων, το οποίο μάλιστα ήταν δυσκολότερο κατά την διάρκεια της νύχτας. Οι άνθρωποι έστρεφαν τα μάτια προς τον ουράνιο θόλο και παρατηρούσα τα άστρα αλλά και τις ομάδες πολλών άστρων που αποτελούσαν τους αστερισμούς. Τα δεδομένα από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους (γύρω στο 1000 π.χ.) παρουσιάζουν τους αστερισμούς να αντιπροσωπεύουν θεότητες, ήρωες, μυθικά ζώα και αντικείμενα.

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η σύγχρονη δυτική αστρολογία έχει τις ρίζες της στην αρχαία Βαβυλωνία. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι γύρω στο 2000 π.χ. αναπτύχθηκε στην Μεσοποταμία μια υποτυπώδης αστρολογία η οποία εξελίχθηκε σε ένα σύστημα όπως φαίνεται από το αρχαίο κείμενο του Ενουμά Ανού Ενλίλ που χρονολογείται το 1000 π.χ. Ωστόσο στην βαβυλωνιακή αυτή αστρολογία η χρήση του ζωδιακού κύκλου καθώς και η χρήση μαθηματικών αστρονομικών νόμων δεν εμφανίστηκαν πριν το 400 π.χ.

Όσοι υποστηρίζουν ότι η Βαβυλωνιακή αστρολογία είναι η βάση της Δυτικής Αστρολογίας, υποκινούνται από την αγάπη για κάθε τι το ξενόφερτο κατ αρχήν και κατά δεύτερο λόγο από την γνωστή ανθελληνική στάση που θέλει να υποβιβάζει την συμβολή της Αρχαίας Ελλάδας στην διαμόρφωση των σύγχρονων φιλοσοφικών ρευμάτων.

Οι Ορφικοί Ύμνοι περιέχουν αστρολογικές γνώσεις υψηλού επιπέδου, τις οποίες ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός ανακάλυψε τους τελευταίους δύο με τρεις αιώνες. Οι γνώσεις αυτές που ανάγονται στο 1600 π.χ. είναι πολύ υψηλότερου επιπέδου από την Βαβυλωνιακή αστρολογία της εποχής εκείνης.

Επομένως αντιλαμβανόμαστε ότι η Αρχαιοελληνική αστρολογία δεν μπορεί να έχει τις ρίζες της στην αρχαία Βαβυλώνα αφού κατά την ίδια περίοδο είχε ήδη αναπτύξει πολύ υψηλότερου βαθμού αστρολογικές και αστρονομικές γνώσεις από τους Βαβυλώνιους. Παρ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα ένθερμοι υποστηρικτές του επιχειρήματος ότι η Αρχαιοελληνική Αστρονομία και Αστρολογία είναι βαβυλωνιακής προέλευσης, και το τεκμηριώνουν με το ότι ο Πυθαγόρας επισκέφτηκε για ένα διάστημα την Βαβυλώνα όπου και παρέμεινε για να μυηθεί από τους εκεί σοφούς. Όμως ο Πυθαγόρας πριν επισκεφθεί την Βαβυλώνα είχε ήδη πάρει τέτοιες γνώσεις από τον Επιμενίδη στην Κρήτη και τον Φερεκύδη τον Συριανό στην Δήλο. Κατόπιν επισκέφθηκε την Αρχαία Αίγυπτο και την Βαβυλώνα για να διασταυρώσει αυτές τις γνώσεις με τους εκεί σοφούς. Εξάλλου το ιερατείο της Βαβυλώνας δεν θα κοινοποιούσε ποτέ τις απόκρυφες αυτές γνώσεις σε κάποιον επισκέπτη ο οποίος δεν ήταν ήδη μυημένος.

Αυτές αλλά και πολλές ακόμα αναφορές σε αρχαία κείμενα και πρόσωπα αποδεικνύουν με βεβαιότητα ότι στην Αρχαία Ελλάδα η Αστρολογία προυπήρχ της οποιασδήποτε βαβυλωνιακής επιροής.

Σε κάθε πολιτισμό στον οποίο υπάρχει ανεπτυγμενη Αστρολογία αυτή λειτουργεί σε δύο επίπεδα : σε ένα χαμηλό επίπεδο με στόχους αποκλειστικά εξώστρεφους και σε ένα υψηλό επίπεδο με κυρίως εσώστρεφους στόχους.

Του υψηλού επιπέδου η Αστρολογία είναι γνωστή μόνο σε ολιγάριθμους ανθρώπους οι οποίοι είναι μυημένοι σε γνώσεις γιά τα υπερφυσικά. Ως προς αυτό ο πολιτισμός των αρχαίων ελλήνων ήταν επί αιώνες η μία και μόνη εξαίρεση : Αυτός είχε μία υψηλού επιππεδου Αστρολογία δίχως να συνυπάρχει μιά υποβαθμισμένη αστρολογική θεωρία και πρακτική που να απευθύνεται στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Μια τέτοια υποβαθμισμένη Αστρολογία εμφανίστηκε μόνο όταν άρχισε η παρακμή των κλασσικών αρχαιοελληνικών αξιών μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στην συνέχεια αναφέρονται οι πλέον σημαντικοί αρχαίοι έλληνες ως προς την συμβολή τους στην Αστρονομία και την Αστρολογία :

Ο Αναξίμανδρος (610-545 π.χ) ίδρυσε την Μαθηματική Αστρονομία

Ο Πυθαγόρας ( 580-490 π.χ) μύστης του Ορφισμού, γνώστης του ηλιοκεντρικού συστήματος, στην περίφημη σχολή του Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας δίδασκε ένα γνωστικό και συνάμα ηθικό σύστημα το οποίο συνένωνε την Αστρονομία με την Μουσική και την Γεωμετρία, με βάση την Αριθμοσοφία και όλα αυτά με την Αστρολογία.

Ο Ξενοφάνης (570-480 π.χ) συνέλαβε την ιδέα ότι η Γη είναι σφαιρική

Ο Κλεόστρατος από την Τένεδο, ποιητής και αστρονόμος-αστρολόγος που έζησε περί το 500 π.χ. καθιέρωσε τα 12 ζώδια με τα ονόματα που έχουν σήμερα.

Ο Εμπεδοκλής ο Μέτωνος ( 495-435 π.χ) μαθητής των Πυθαγορείων εισήγαγε την θεωρία γιά τα τέσσερα «ριζώματα» ( Πυρ, Γη, Αηρ, Ύδωρ) τα οποία σε διαφορετικές αναλογίες συνιστούν κάθε ον. Αυτά είναι τα τέσσερα συμπαντικά Στοιχεία που αναφέρονται στην αστρολογική θεωρία.

Ο Ιπποκράτης (460-359 π.χ) «ο πατέρας της ιατρικής» διατύπωσε αστρολογικούς κανόνες που καθορίζουν το είδος της θεραπεία, ιδίως σε σχέση με την Σελήνη ( την φάση και το ζώδιο από το οποίο διέρχεται).

Ο Πλάτων (427-347 π.χ) ο άριστος των μαθητών του Σωκράτους, γνώστης των ιδεών του Πυθαγόρα και μύστης των Ορφικών Μυστηρίων, στην Ακαδημία (την φιλοσοφική σχολή την οποία ίδρυσε), δίδασκε μεταξύ άλλων και βασικές αστρονομικές αλήθειες, όπως, ότι παρά τα φαινόμενα, οι πλανήτες κινούνται σε κυκλικές τροχιές περί τον Ήλιο.

Τέλος οι αστρονομικές γνώσεις και μεγάλο μέρος της μυστικής σοφίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (κυρίως οι μυητικές διδαχές περί ψυχής), εικονίζονται συμβολικά στον Θόλο της Επιδαύρου (όπως φέρνει στο φως η ερευνήτρια Αλτάνη στο βιβλίο της «Θόλου Αποκάλυψις»).

Η Αστρολογία στην αρχαία Ρώμη είχε εισαχθεί από την Ανατολή. Κατά την περίοδο της δημοκρατίας στο κράτος της Ρώμης ( τον 3ο και 2ο αιώνα π.χ), η Αστρολογία έγινε δεκτή διά μέσου της διάδοσης της στωικής φιλοσοφίας. Ο Ζήνων ο Κητιεύς, στωικός φιλόσοφος, ο Ποσειδώνιος, στωικός φιλόσοφος και αστρολόγος, μαθητής του οποίου υπήρξε ο ρήτορας Κικέρων, και ο Μάρκους Μανίλιους, αστρολόγος και ποιητής, συγγραφέας του έργου «Αστρονομικόν» είναι οι σημαντικώτεροι από την αρχαία Ρώμη.

Όμως όπως γίνεται με όλες τις υψηλές διδασκαλίες, τα αρχαία αστρολογικά κείμενα προσαρμόστηκαν στους φόβους και τις μικρόψυχες επιδιώξεις των πλουσίων και ισχυρών της εποχής.Έτσι στην αυτοκρατορική Ρώμη καθιερώθηκε ο θεσμός του «αυτοκρατορικού αστρολόγου», κι ταυτόχρονα διώκετο κάθε άλλος που ασκούσε την αστρολογική τέχνη, προφανώς γιά να είναι ο αυτοκράτορας ο μόνος που επωφελείτο από τις δυνατότητες της αστρολογίας. Οι γυιοί του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, ο Τίτος και ο Δομιτιανός, είχαν αστρολογικές γνώσεις και τις χρησιμοποιούσαν στην άσκηση της εξουσίας. Ο Δομιτιανός, κατά εγκληματικό τρόπο, κατάστρωνε τα γενέθλια ωροσκόπια των επιφανών και όλων των αριστοκρατών και δολοφονούσε όποιον το γενέθλιο ωροσκόπιό του έδειχνε δυνατότητα γιά υψηλή θέση εξουσίας, έστω κι αν δεν είχε εκδηλώσει φιλοδοξία γιά μιά τέτοια θέση!..

Με αφορμή αυτά επισημαίνεται ότι:

Η διαστρέβλωση και η εγκληματική χρήση ενός μέσου ή οργάνου είναι λάθος να εκλαμβάνεται σαν απόδειξη ότι το μέσον ή το όργανο αυτό είναι κακό και αποριπτέο. Πάντοτε την ευθύνη έχουν οι χρήστες άνθρωποι που ερμηνεύουν ή εφαρμόζουν μιά θεωρία ή χρησιμοποιούν ένα μέσον ή ένα όργανο.

Στην αρχαία Αίγυπτο πριν την κατάκτησή της από τους Έλληνες Υπό τον Μ. Αλέξανδρο (332 π.χ) υπήρχε Αστρολογία αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την Αστρονομία. Μέσα στα πανάρχαια ιερατεία της Αιγύπτου θεωρούσαν ότι κατ’ αναλογία με τον ετήσιο κύκλο της φύσης υπάρχει ένας κύκλος εξέλιξης της ζωής του ανθρώπου, με τον οποίο παρέχεται και η δυνατότητα γιά την εξέλιξη της ψυχής του. Ο μεγαλύτερος Αιγύπτιος Αστρονόμος-Αστρολόγος ήταν ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος (100μ.χ) ο οποίος συνέγραψε μεγάλα έργα τόσο αστρονομικά όσο και αστρολογικά. Τα πιό σημαντικά του έργα υπήρξαν η «Μεγαλη Σύνταξις Μαθηματική» και η «Τετράβιβλος» η οποία έγινε το αστρολογικό ευαγγέλλιο στην Μέση Ανατολή και σε όλη την Ευρώπη για πεντακόσια χρόνια. Παρά την γεωκεντρική του πλάνη (ότι δηλαδη, οι πλανήτες κινούνται γύρω από την Γη) θεωρείται ο καλύτερος αστρολόγος της Ελληνορωμαικής περιόδου. Μέσα στο έργο του αξίζει να επισημανθεί ένα επιχείρημα με αναμφισβήτητη διαχρονική αξία γιά την υπεράσπση της αστρολογικής τέχνης και όχι μόνο:

«Το γαρ τοιούτον ου της επιστήμης, αλλά των μεταχειριζομένων εστί αδυναμία» : Διότι αυτό (τα σφάλματα) δεν είναι της επιστήμης ανεπάρκεια αλλά των ανθρώπων που την εφαρμόζουν.

Την φιλοσοφική βάση όμως της αστρολογίας οφείλουμε στον Πλωτίνο ( γεν. 205 μ.χ. στην Νικόπολη της Αιγύπτου). Ο Πλωτίνος υπήρξε δημιουργός του τόσο σημαντικού νεωπλατωνικού ρεύματος και ιδανικός ερμηνευτής των έργων του Πλάτωνα. Ο Πλωτίνος καυτηρίασε την μοιρολατρική στάση των αστρολόγων της εποχής του και υποστήριξε ότι : Υπάρχει μιά συνιστώσα της ψυχής του ανθρώπου η οποία συνδέεται με έναν κόσμο ανεξάρτητο από τις εγκόσμιες ανάγκες και τα πάθη. Ελευθερία έχεις όταν συντονιστής με τον ανώτερο αυτό κόσμο. Αν ο συντονισμός αυτός δεν επιτυγχάνεται, οι αστρολογικοί παράγοντες προκαλούν την επικράτηση του αρνητικού δυναμικού απο το παρελθόν της ψυχής.

Οι πολυαριθμοι αστρολόγοι της εποχής του (παρακμή της Ρωμαικής αυτοκρατορίας) βεβαίως δεν δέχτηκαν τις όχι δημοφιλείς αυτές ιδέες του Πλωτίνου και συνέχισαν να πωλούν τις προβλέψεις τους κατά τρόπο που συντηρούσε την μοιρολατρική ανεύθυνη νοοτροπία του λαού.

Οι «πατέρες της εκκλησίας» του ανερχόμενου τότε Χριστιανισμού βρήκαν εύκολα επιχειρήματα εναντίον της μοιρολατρικής αστρολογικής πρακτικής, και καταδίκασαν γενικά την αστρολογία ως δήθεν αρνούμενη «το αυτεξούσιον της συνείδησης του ανθρώπου» (δηλ. την ηθική του ευθύνη). Και εδώ που τα λέμε είχαν δίκιο να καταγγέλουν ως πολύ βλαβερές τις επικρατούσες αστρολογικές δοξασίες και πρακτικές.Ωστόσο οι περισσότεροι χρισιτανοί επίσκοποι και ιερείς είχαν και ένα άλλο κίνητρο γιά να καταδικάσουν την Αστρολογία (όχι και τόσο ευγενές). Δεν ήταν δυνατόν να ανεχθούν ότι οι άνθρωποι εδέχοντο μεγάλη επιροή από τους αστρολόγους, όχι επειδή επίστευαν στς μαντικές τους ικανότητες αλλά διότι εύρισκαν ενθάρυνση και παρηγοριά - δηλ. τα κύρια ψυχολογικά βοηθήματα στων οποίων την προσφορά βασίζόταν η επιτυχία του Χρισιτανισμού.

Μετά την γενική απόριψη της Αστρολογίας από τον Χριστιανισμό που επικράτησε θριαμβευτικά κατά τον 4ο αιώνα μ.χ., και στην συνεχεια επί τετρακόσια χρόνια, δεν επιτρέποντο ούτε καν φιλοσοφικές αστρολογικές σπουδές, και η Αστρολογία σχεδόν εξαφανίζεται σε όλα τα επίπεδα. Όμως διασώζεται εκτός της περιοχής του Χριστιανισμού στην Μεσοποταμία. Από εκεί την παρέλαβαν οι Άραβες τον 8ο αιώνα και διαμόρφωσαν την Αραβική Αστρολογία στον Μεσαίωνα. Η αναγέννηση της Αστρολογίας στην Ευρώπη, όπως παρόμοια συνέβη και με τα ελληνικά γράμματα και τις επιστήμες, προκλήθηκε με τις επαφές τις οποίες είχαν οι Ευρωπαίοι με τον πολιτισμό των Αράβων από τον 8ο αιώνα και μετά.

Ο σημαντικότερος άραβας αστρολόγος υπήρξε ο Αμπού Μα-σαρ επικεφαλής της σχολής της Βαγδάτης και συγγραφέας του εργου «Περί των Μεγάλων Συνόδων», οπου περίεχεται πλήρης περιγραφή των ενενήντα επτά Αραβικών Σημείων του ωροσκοπίου.

Κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα η Αστρολογία περιορίστηκε κατά πολύ.Οι ολιγάριθμοι αστρολόγοι της εποχής είχαν σπουδάσει η ανήκαν σε μοναστικά τάγματα! Τον 9ο αιώνα σταθεροποιείται ο θεσμός του βασιλικού αστρολόγου στην Ευρώπη, και οι αστρολογικές απουδές ενδιέφεραν όλο και περισσότερους κληρικούς κάθε βαθμού, επισκόπους και πάπες ! , όπως ο πάπας Συλβέστρος ο Β.

Παρακμή και υποβάθμιση ήταν ο κανόνας σχεδον σε όλα από την αρχή του 13ου αιώνα μέχρι το τέλος του 15ου. Οι σταυροφορίες εναντίον των «άπιστων», οι επαίσχυντες σφαγές ολόκληρων οικογενειών ως αιρετικών, ο εξευτελισμός του θεσμού του πάπα, αυτά και άλλα πολλά, όλα μαζί επέφεραν τον διασυρμό της έννοιας «χριστιανισμός» και γενικά ολων των ιδανικών. Ανάλογες υποβαθμισμένες και στρεβλωμένες αστρολογικές αντιλήψεις διαδόθηκαν ευρύτατα μέσα στην ευρύτερη παρακμή και σύγχιση.

Κατά την εποχή της Αναγέννησης η Καθολική Εκκλησία επέβαλλε τις δογματικές της ιδέες και ανάγκασε μέσω της απειλής της Ιεράς Εξέτασης Αστρολόγους και μυημένους Αλχημιστές της εποχής όπως ο Παράκελσος να είναι αναγκασμένοι να μιλάνε συμβολικά και να αφήνουν να νομίζεται οτι επιδίωκαν να μετατρέψουν φτηνά μέταλλα σε χρυσό, ενώ αυτοί επιτελούσαν εξευγενισμό και ανελικτική μεταμόρφωση της ψυχής.

Από τον 16 έως και τον 18ο αιώνα εμφανίστηκαν αξιόλογοι αστρολόγοι σε πολλές χώρες της Ευρώπης όπως ο Μορίν ( 1583-1656) γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και γιατρός, ο Τύχο ντε Μπράχε (1546-1601) και Γιόχαν Κέπλερ (!571-1630), οι οποίοι θεωρούνται ως οι θεμελιωτές της πειραματικής επιστημονικής Αστρονομίας.

Ο Γουίλλιαμ Λίλλυ (1602-1681) ένας από τους καλύτερους άγγλους αστρολόγους της Μεταελισαβετιανής περιόδου, συνδύαζε την έμπνευση με την πρακτικότητα..Το κύριο γραπτό του έργο είναι η «Χριστιανική Αστρολογία».

Ο Νίκολας Κουλπέπερ (1616-1654) γιατρός και βοτανολόγος, είναι ο πιό σημαντικός γιατρός –αστρολόγος της εποχής της Αναγέννησης.

Το έτος 1781 αποτελεί ορόσημο γιά την Αστρονομία και την Αστρολογία, με την αναγνώριση ενός πλανήτη πέραν του Κρόνου. Στον πλανήτη αυτόν δόθηκε το όνομα Ουρανός, ο οποίος ήταν ο πατέρας του Κρόνου σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία. Το 1846 ανακαλύφθηκε και ένας άλλος πλανήτης στον οποίο δόθηκε το όνομα Ποσειδώνας και τέλος το 1930 ανακαλύφθηκε και τρίτος πλανητης ο Πλούτωνας πέραν της τροχιάς του Ποσειδώνα στο άκρο του ηλιακού μας συστήματος. Έτσι οι μέχρι τότε επτά πλανήτες αυξήθηκαν σε δέκα με τα γνωστά ονόματα και συμβολισμούς.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπηρξε ισχυρό αστρολογικό ρεύμα πριν τις αρχές του 20ου αιώνα. Ωστόσο από τις αρχές του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ η Αστρολογία αναπτύσσεται αλματωδώς και πρωτοποριακά. Έτσι στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα η πρωτοπορία στην Δυτική Αστρολογία δεν βρίσκεται πιά στην Αγγλία αλλά στις ΗΠΑ. Οι πρωτεργάτες που άνοιξαν τον δρόμο για τούτη την πρωτοπορία είναι δύο :

Ο Μάρκ Εντμουντ Τζόουνς (1888-1980), άνθρωπος με πολλά ταλέντα. Ελεύθερος αρθρογράφος, αστολόγος ερευνητής, έγραψε σενάρια γιά κινηματογραφικά έργα καθώς και στίχους γιά μουσικά θεατρικά έργα, ίδρυσε τον Σάμπιαν Σύνδεσμο γιά την κριτική εξέταση των φιλοσοφιών, των θρησκειών και των επιστημών.

Ο Ντέην Ρουντγύαρ (1895-1985), υπήρξε η πλέον εξέχουσα μορφή γιά την Αστρολογία στον 20ο αιώνα. Γεννήθηκε στο Παρίσι και μετανάστευσε στις ΗΠΑ.

Ο Ρούντγύαρ από το πρώτο έργο του μέχρι το τελευταίο, έχει ως βασική αρχή ότι ο γενέθλιος αστρολογικός χάρτης δεν είναι ένα υποχρεωτικό «σενάριο ζωής», αλλά συνιστά τον ιδεώδη ρόλο του ανθρώπου γιά την εποχή του και την κοινωνία στην οποία γεννήθηκε μα και γενικά για την ανθρωπότητα. Ο βαθμός της προσέγγισης του ιδεώδους ρόλου, το επίπεδο της ποιότητάς του, δεν προκαθορίζονται από τις «επιροές των άστρων» αλλά υπόκεινται στην ελευθερία της συνείδησης του ανθρώπου.

Που χρησιμεύει η Αστρολογία

Ο κύριος και ύψιστος σκοπός της υψηλού επιπέδου Αστρολογίας είναι η αυτογνωσία. Μέσα από τον γενέθλιο αστρολογικό χάρτη ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τις εν δυνάμει ικανότητές του, να μελετήσει τις αδυναμίες και τις δυσκολίες της προσωπικότητάς του, να αντιληφθεί τον λόγο γιά τον οποίον προσελκύει τα διάφορα γεγονότα και άτομα στην ζωή του και, εφ όσον το θέλει, να προσπαθήσει να λειτουργήσει με περισσότερη συνείδηση. Λειτουργώντας δε με περισσότερη συνείδηση να κάνει οικονομία κόπου και πόνου.

Αυτή είναι η πρώτη και ύψιστη λειτουργία της Αστρολογίας που επικρατούσε αναμεσα στις φιλοσοφικές σχολές, κυρίως της Αρχαίας Ελλάδας πριν η αστρολογία ξεπέσει σε μέσον μαντικής τέχνης και περιέλθει στα χέρια των ηγεμόνων.

Τα δώδεκα ζώδια συμβολίζουν τον κύκλο της ζωής στην φύση και στον άνθρωπο, που είναι αναπόσπαστο μέρος της φύσης.

Ξεκινώντας από τον Κριό που συμβολίζει την γέννηση και την ορμή για ζωή και καταλήγοντας στους Ιχθείς που συμβολίζουν την ένωση του ανθρώπου με το θείο με την υπέρβαση της ατομικότητας.

Κάθε ζώδιο έχει έναν πλανήτη που το κυβερνά, που αναλαμβάνει δηλαδή να λειτουργήσει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του αντίστοιχου ζωδίου. Έτσι οι δώδεκα πλανήτες είναι οι εκτελεστές των επιθυμιών του ζωδίου που κυβερνούν. Ο τρόπος με τον οποίον εκτελούν τις επιθυμίες αυτές καθώς και ο βαθμός της ευκολίας η δυσκολίας που αντιμετωπίζουν σ αυτό τους το έργο, εξαρτάται από δύο άλλους παράγοντες. Το ζώδιο στο οποίο βρίσκονται, και από τις μεταξύ τους γωνιακές σχέσεις. Και θα εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό.

Σε κάθε ωροσκόπιο οι δέκα πλανήτες είναι «σπαρμένοι» πάνω στον ζωδιακό σε διάφορες θέσεις. Ο καθένας τους βρίσκεται σε κάποιο ζώδιο. Το ζώδιο στο οποίο βρίσκεται κάθε πλανήτης μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτός. Για παράδειγμα ο Ερμής είναι ο πλανήτης που μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος επικοινωνεί . Αν σε ένα ωροσκόπιο ο Ερμής είναι στον Κριό τότε μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος αυτός επικοινωνεί επιθετικά, βιαστικά. Αν ο ίδιος πλανήτης είναι στον Καρκίνο τότε μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος επικοινωνεί συναισθηματικά και τρυφερά. Ο πλανήτης δηλαδή είναι η ψυχική λειτουργία και το ζώδιο είναι ο τρόπος με τον οποίον επιτελείται αυτή η λειτουργία.

Οι γωνιακές σχέσεις δηλ. οι σε μοίρες αποστάσεις των πλανητών μεταξύ τους λέγονται όψεις μεταξύ των πλανητών και μας δίνουν σημαντικές πληροφορίες για τις δυσκολίες ή ευκολίες που βρίσκουν οι πλανήτες στην μεταξύ τους συνεργασία. Τα ζώδια, οι θέσεις των πλανητών στα ζώδια και στους οίκους, καθώς και οι όψεις των πλανητών, είναι τα βασικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην ερμηνεία του αστρολογικού χάρτη.

Αν τώρα στην θέση κάθε ζωδίου βάλουμε μία βασική ανάγκη, στην θέση κάθε πλανήτη μια λειτουργία και στην θέση ενός οίκου ένα περιβάλλον ή σκηνικό δράσης , αρχίζει η ερμηνεία του αστρολογικού χάρτη.

Η χρησιμότητα όμως της Αστρολογίας δεν είναι μόνο η προαναφερθείσα δηλ. η χρήση της για αυτογνωσία και αυτοβελτίωση, αλλά περιέχει κι ένα δεύτερο σκέλος εξίσου σημαντικό. Την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για το κάθε τι. Όλοι έχουμε ακούσει για το σωστό timing ή όπως λέει η λαϊκή σοφία «κάθε πράγμα στον καιρό του». Η Αστρολογία, σαν το σύστημα που στηρίζεται στον συντονισμό των συμπαντικών δυνάμεων με τον άνθρωπο την κάθε χρονική στιγμή, αποτελεί ένα άριστο εργαλείο για την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για δράση. Εξετάζοντας τον ατομικό χάρτη και εντοπίζοντας τα «αδύνατα σημεία» του σχετικά με το προς εξέταση θέμα, επιλέγουμε χρονικές στιγμές που τα αδύνατα αυτά σημεία να μην είναι σε διέγερση. Αντίστοιχα επιλέγουμε χρονικές περιόδους που να είναι διεγερμένες οι «δυνατές πλευρές» ώστε να έχει το άτομο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο έργο.

Η προαναφερθείσα χρησιμότητα της Αστρολογίας όσον αφορά την επιλογή της κατάλληλης στιγμής, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κλάδο της Αστρολογίας την λεγόμενη Επιλεκτική Αστρολογία. Με την χρήση της Επιλεκτικής Αστρολογίας μπορεί ο άνθρωπος να κάνει μεγάλη οικονομία κόπου και πόνου, ενώ ταυτόχρονα ασκείται στη πειθαρχία και την αυτοσυγκράτηση.

Εκτός από την Επιλεκτική Αστρολογία, ένας πολύ σημαντικός κλάδος της σύγχρονης Αστρολογίας που αναπτύσσεται σήμερα στις ΗΠΑ είναι η Ψυχολογική Αστρολογία με ιδρυτή τον Glenn Perry .

O Glenn Perry είναι Διδάκτωρ κλινικής ψυχολογίας, πιστοποιημένος ψυχοθεραπευτής από το 1979, επαγγελματίας αστρολόγος από το 1975, πρόεδρος και ιδρυτής της Ακαδημίας Αστρο-Ψυχολογίας, καθώς και συγγραφέας πολλών βιβλίων και διαλέξεων. Ο στόχος της Ακαδημίας του είναι να ενώσει την Αστρολογία με την Ψυχολογία, θέτοντας γενικούς κανόνες για την εφαρμογή της Αστρολογίας στους τομείς της Συμβουλευτικής και της Ψυχοθεραπείας και να εμπλουτίσει τον κλάδο της Αστρολογίας με την συστηματική χρήση ψυχολογικών μεθόδων και τεχνικών. (www.aaperry.com)

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα είναι φανερό ότι η αστρολογία την οποία ξέρει ο πολύς κόσμος και έρχεται καθημερινά σε επαφή μαζί της μέσω των media, δεν αποτελεί παρά μια παραφθορά, ένα φτωχό παρακλάδι της μεγάλης αυτής φιλοσοφικής τέχνης που όπως λέγεται στη Αποκάλυψη του Ιωάννου «δόθηκε προς θεραπεία των εθνών».

Το παρήγορο είναι ότι έχει αρχίσει αργά αλλά σταθερά η αποκατάσταση της γνήσιας Αστρολογίας από ολιγάριθμους φωτισμένους και αφοσιωμένους γνώστες και αυτή είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί με τίποτα να αναχαιτιστεί.

Στην αρχαιότητα η Αστρολογία ήταν προνόμιο μόνο των ολίγων. Μόνο στις μυητικές σχολές δινόταν αυτή η γνώση στους ολίγους και εκλεκτούς. Ο στόχος δεν είναι να επανέλθει η Αστρολογία στα χέρια των ολίγων και να ξαναενδυθεί το πέπλο του μυστηρίου και του ταμπού που την συνόδευε όλα τα χρόνια.

Σήμερα παρά ποτέ, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη από ένα εργαλείο αυτογνωσίας, και προσωπικής οργάνωσης. Η Αστρολογία είναι μια γλώσσα. Και όπως κάθε γλώσσα είναι προσιτή στους περισσότερους ανθρώπους. Η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών έχει απλουστεύσει κατά πολύ την σχεδίαση του αστρολογικού χάρτη που κάποτε απαιτούσε πολλούς και σύνθετους υπολογισμούς και αρκετό χρόνο για να γίνει. Σήμερα με τα προγράμματα των υπολογιστών μπορούμε να κάνουμε σύνθετους αστρολογικούς χάρτες και ειδικούς χάρτες αστρολογικών προόδων που κάποτε ήταν αφάνταστα χρονοβόρο ή ανέφικτο να γίνουν. Άρα έχουν ανοίξει τυπικά οι πόρτες για την χρήση της αστρολογίας από τον καθένα από μας. Εκείνο που λείπει είναι η απόκτηση της σωστής γνώσης του αντικειμένου. Αλλά κι αυτό δεν θα αργήσει να δρομολογηθεί. Με την είσοδο του Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων , το 2011, η Αστρολογία σαν συμβολική γλώσσα θα αρχίσει να κερδίζει έδαφος και να ανακτά την χαμένη της ταυτότητα και είναι πολύ πιθανόν να κερδίσει την χαμένη της θέση ανάμεσα στις πανεπιστημιακές σχολές.

Όσοι μετά την ανάγνωση αυτού του άρθρου έχουν πειστεί για την άξια της ας συμμετέχουν σ αυτήν την προσπάθεια ο καθένας με τον τρόπο του.

Οι ιστορικές πληροφορίες έχουν παρθεί από το βιβλίο του Γ. Συμεώνογλου «Η Άλλη Αστρολογία» τόμος Α΄ εκδόσεις «ΕΣΟΠΤΡΟΝ»