Όσο η σημερινή κατάσταση αντιμετωπίζεται ώς δημοσιονομική κρίση για την αντιμετώπιση της οποίας απαιτούνται και επαρκούν μια σειρά δύσκολα και δυσάρεστα μέτρα με στόχο την εξοικονόμηση πόρων και την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, υπό την υψηλή εποπτεία του μηχανισμού στήριξης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι απλά βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Πρέπει να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας, τη χώρα, το Ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον με ψυχρό αντικειμενικό βλέμα για να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα και να κάνουμε, έγκαιρα, τις σωστές επιλογές. Ποιά είναι τα δεδομένα;

• Η Ελλάδα έχει υψηλό δημοσιονομικό έλλειμα και πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, το οποίο θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο εξαιτίας του μηχανισμού στήριξης, στην προσπάθεια περιορισμού του ελλείματος.

• Υπεύθυνοι για τη διοίκηση της χώρας σε αυτή την περίοδο είναι επαγγελματίες ανεπάγγελτοι, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων δεν έχει τη στοιχειώδη αντίληψη,  πρακτική εκπαίδευση και παιδεία για να ασκήσει επιτυχώς τη διοίκηση μιας μικρο-μεσαίας επιχείρησης.

• Εργαλείο για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας είναι μια δημόσια διοίκηση παχύσαρκη, διεφθαρμένη και ανίκανη.

• Την προσπάθειά της αυτή η Ελλάδα την κάνει όντας μέλος της Ευρωζώνης, δηλαδή χωρίς να έχει τον έλεγχο του νομίσματος με το οποίο συναλάσσεται. Τα δεδομένα αυτού του νομίσματος εξαρτώνται, ουσιαστικά, από τα δεδομένα οικονομιών που δεν έχουν καμία πραγματική σχέση με την Ελληνική, τόσο στο μέγεθος, όσο και στην κατάσταση, και επιπλέον η πολιτική διαχείρισής του εξυπηρετεί τις εμπορικές-οικονομικές επιδιώξεις χωρών για τις οποίες η Ελλάδα είναι απλά ένα βαρίδι και ένα ξένο σώμα.

• Την προσπάθειά της αυτή η Ελλάδα την κάνει μέσα σε ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό περιβάλλον το οποίο λειτουργεί ανεξέλεγκτα και έχει πλέον τα χαρακτηριστικά όχι του καπιταλιστικού μοντέλου, αλλά ενός διεθνούς καζίνο με απρόσωπους παίκτες παραγώγων και άλλων εξωτικών μορφών «προϊόντων».

 Είναι άραγε παράλογος ο συλλογισμός ότι η μηχανική προσπάθεια υλοποίησης του μνημονίου, με αυτά τα δεδομένα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες,  είναι αδύνατο να έχει καλή κατάληξη; Ας είμαστε ρεαλιστές, η Ελλάδα δε μπορεί να βγει από την κρίση χρησιμοποιώντας ώς νόμισμα το σκληρό γερμανικό ευρώ, ούτε θα μπορέσει μετά από 2, 3, 4 χρόνια να βγει στις αρρύθμιστες και τυχοδιωκτικές αγορές για να δανειστεί με όρους σχετικά ικανοποιητικούς. Το ίδιο το ευρώ μπορεί να αντέξει τη στήριξη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, όμως μόλις κληθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μιας πραγματικά μεγάλης οικονομίας όπως η Ισπανία, απλά δε μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με τη σημερινή του μορφή. Και είναι και απόλυτα λογικό, τί σχέση μεγεθών έχει η Γερμανία με την Ελλάδα, πώς είναι δυνατό να συγκριθεί η Γαλλική με την Ελληνική δημόσια διοίκηση;

Η πραγματική αποστολή του μνημονίου φαίνεται πώς δεν είναι άλλη από τη σταδιακή μεταφορά του δημόσιου χρέους από τους «ευαίσθητους» και «ευπαθείς» δανειστές (μικρομεσαίες ευρωπαϊκές και άλλες τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία άλλων χωρών κλπ), κατόχους ελληνικών ομολόγων, στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Με απλά λόγια πήραμε ένα μεγάλο δάνειο για να ξοφλήσουμε σταδιακά τα πολλά μικρά. Με την ολοκλήρωση αυτής διαδικασίας η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, που θα έχει πλέον αυξηθεί ακόμα περισσότερο, θα είναι δυνατό να γίνει με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς.

Άρα, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η κατάσταση την οποία πρέπει από σήμερα να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε και να διαπραγματευτούμε είναι η αναδιάρθρωση του χρέους: η χρονική στιγμή στην οποία θα γίνει, οι όροι με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί και τα βήματα της χώρας την επόμενη μέρα. Είναι μια συζήτηση δυσάρεστη η οποία κρύβει κινδύνους, όμως περισσότερους κινδύνους κρύβει η σημερινή πορεία, με μισές αλήθειες, πολλές αβεβαιότητες και απροσδιόριστες φρούδες ελπίδες.