Με αφορμή τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στον τόπο μας, αλλά και στις γειτονικές χώρες καθώς και τις πλημμύρες που πρόκειται να ακολουθήσουν, αναφέρομαι σ αυτό το θέμα, όχι από την σκοπιά των άλλων σχολιαστών που προσπαθούν να εντοπίσουν τον υπεύθυνο για τους εμπρησμούς.

Εξάλλου θα ήταν ανώφελο αν προσθέσω άλλο ένα ακόμη σενάριο στα όσα έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα.  Και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Στην πραγματικότητα έχω την πρόθεση να ρίξω λίγο φως στο θέμα αυτών των καταστροφών από μια άλλη οπτική γωνία. Υπάρχει ένα οριακό σημείο στους πολιτισμούς που όταν πέσει κάτω απ αυτό ένας πολιτισμός δεν έχει περαιτέρω δυνατότητα επιβίωσης και χρειάζεται να καταστραφεί για να γεννηθεί το αμιγώς νέο.

Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν της Γης, και η πιο γνωστή σε μας είναι η καταστροφή της Ατλαντίδας.

Υπάρχει ένας κοσμικός νόμος σύμφωνα με τον οποίον ένα ον είναι αδύνατο να μείνει πολύ διάστημα αδρανές χωρίς να εξελίσσεται. Στην περίπτωση που η αδράνεια το εμποδίσει να εξελιχθεί, τότε η φύση το αναγκάζει σε υποχρεωτική «εξέλιξη» μέσα από διάλυση, αποσύνθεση ή καταστροφή. Αυτός είναι ένα απαράβατος Νόμος της φύσης και του Σύμπαντος ολόκληρου.

Μα θα μου πείτε η ανθρωπότητα εξελίσσεται τεχνολογικά και έχει κάνει πολύ μεγάλα επιτεύγματα.

Δυστυχώς για την φύση δεν είναι η τεχνολογική πρόοδος αυτό που μετράει σαν εξέλιξη. Εξάλλου είδαμε από προσωπική πια εμπειρία ότι η τεχνολογική εξέλιξη μπορεί να είναι καταστροφική για την φύση και το περιβάλλον.

Το πόσες εφευρέσεις θα κάνει ο άνθρωπος, το αν θα ταξιδέψει σε άλλου πλανήτες ή και γαλαξίες, το πόσο θα μάθει να επεμβαίνει γενετικά στο DNA, δεν αφορά την εξέλιξη με την συμπαντική έννοια του όρου. Η τεχνολογική πρόοδος, τότε μόνο θεωρείται εξέλιξη για το σύμπαν όταν συνοδεύεται και από την αντίστοιχη εξέλιξη των συνειδήσεων.

Πιστεύω ότι οι ανθρώπινες συνειδήσεις εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων είναι σε πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο σήμερα παρά ποτέ.

Δεν ταυτίζω την λέξη συνείδηση με την  ηθική.

Η συνείδηση, ή καλύτερα συνειδητότητα είναι ένας ευρύτερος όρος που εμπεριέχει μία ηθική, αλλά δεν ταυτίζεται μ αυτήν.

Η Αλήθεια του κάθε ανθρώπου για την ζωή συναρτάται από την  λειτουργία της συνείδησης πάνω στις πληροφορίες που λαμβάνει από τον εξωτερικό κόσμο.

Η συνείδηση προάγεται μέσα από τις διάφορες ψυχικές συγκρούσεις τις οποίες βιώνει ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του. Το ζητούμενο γιά το άτομο είναι να καταφέρει μέσα από μιά ψυχική σύγκρουση να αυξήσει την συνειδητότητα του.

Συνήθως όμως στην εποχή μας οι διάφορες ψυχικές συγκρούσεις είτε καταπιέζονται και θάβονται ώστε να γίνει το άτομο κοινωνικά αποδεκτό και να «περάσει καλά», είτε, όταν γίνουν πολύ βασανιστικές, αντιμετωπίζονται με φάρμακα έτσι ώστε να ισοπεδώνονται εντελώς. Κατά τον τρόπο αυτόν οι ψυχικές συγκρούσεις, που είναι ίσως ο πιο σημαντικός τρόπος απόκτησης συνειδητότητας, θάβονται προς χάριν μίας «καθωσπρέπει» κοινωνικής εικόνας.

Από την άλλη μεριά, ακόμα κι αν κάποιος είναι διατεθειμένος να «μάθει μέσα από τα λάθη του» είναι δύσκολο να βρει έναν άνθρωπο που να μπορεί  να τον καθοδηγήσει εποικοδομητικά. Οι περισσότεροι ψυχολόγοι αρκούνται σε ανάλυση παιδικών βιωμάτων και γενικές οδηγίες το πώς να απολαύσεις την ζωή και να ενταχθείς στο κοινωνικό περιβάλλον επιτυχώς. Ελάχιστοι απ αυτούς είναι σε θέση να δώσουν στον άνθρωπο να καταλάβει ευρύτερες αλήθειες για την ζωή, τον κόσμο που μας περιβάλλει και τον προορισμό του καθενός μας. Πολλές φορές όμως αυτές οι αλήθειες είναι απαραίτητες για να ξεπεραστεί ένα ψυχικό σύμπλεγμα και να αλλάξει οπτική γωνία ο άνθρωπος.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια χαοτική, παρανοϊκή κατάσταση που μας περιβάλλει, και όπου οι μισοί από τους ανθρώπους γύρω μας έχουν εναποθέσει τις τύχες τους στα χέρια ενός καλού θεού που βρίσκεται στους ουρανούς και φροντίζει για όλα, κι έτσι έχουν αυτό-απαλλαγή από κάθε ατομική ευθύνη, οι δε υπόλοιποι δηλώνουν τεχνοκράτες και άρα αυτοί έχουν έναν άλλο θεό, την τεχνολογία, η οποία θα τους σώσει όταν χρειαστεί. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια σαφής μετάθεση ευθυνών σε μια άλλη εξωτερική υπερδύναμη.

Το μακροχρόνιο αποτέλεσμα αυτής της στρέβλωσης και του εκμηδενισμού των συνειδήσεων οδηγεί σήμερα την Γη στην καθοδική καταστροφική πορεία που παρακολουθούμε.

Χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια για να φτάσουμε σ αυτό το σημείο και τώρα η πορεία είναι μη αναστρέψιμη.

Δεν έχουμε καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν λύνεται αναδασώνοντας τις καμένες περιοχές ή κάνοντας αντιπλημμυρικά έργα. Κατ αυτόν τον τρόπο απλά μεταθέτουμε το πρόβλημα σε μια επόμενη καταστροφή. Μετά μπορεί να είναι ένας πόλεμος, μια νέα θανατηφόρα ασθένεια, η οτιδήποτε άλλο

Οι πολύ χαμηλές ποιότητες δονήσεων που παράγει πλέον ο άνθρωπος αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη, και κάθε τέτοια παρεμπόδιση δεν αφήνεται να μακροημερεύσει από την νομοτέλεια του σύμπαντος.

Το χειρότερο είναι ότι κανείς γύρω μας δεν ανησυχεί ούτε αντιλαμβάνεται το βαθύ πρόβλημα που υπάρχει.

Μιλώντας κάπως πιο απλοϊκά μπορώ να πω ότι υπάρχουν τρία στάδια συνειδητότητας από τα οποία μπορεί να περάσει ο άνθρωπος :

Το πρώτο στάδιο : ασυνείδητος  κι ευτυχισμένος (ωστόσο σε δυσαρμονία με τους νόμους του σύμπαντος)

Το δεύτερο στάδιο : συνειδητός και δυστυχισμένος (εισπράτει την δυσαρμονία με το σύμπαν και την βιώνει)

Το τρίτο στάδιο : συνειδητός κι ευτυχισμένος (σε αρμονία με τα συμπαντικά ρεύματα και όχι «ευτυχισμένος» όπως το εννοούμε συνήθως)

Δυστυχώς τις περισσότερες φορές το πέρασμα από το δεύτερο στάδιο είναι απαραίτητο διότι μόλις συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος το μέγεθος της μέχρι τώρα παρανόησης που είχε κάνει για τον εαυτό του και τον κόσμο όλο, ξαφνικά γίνεται δυστυχής διότι χάνει πρόσκαιρα το νόημα της ζωής και πρέπει να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο.

Μέχρι να συμβεί αυτό περνάει μια φάση επαναπροσδιορισμού που είναι αρκετά επίπονη.

Έτσι ελάχιστοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν αντιστέκονται σ’αυτήν την διαδικασία. Οι περισσότεροι μένουν έξω από τον χορό.

Στην πράξη αυτό που ισχύει δεν είναι ακριβώς έτσι σχηματικό, συνήθως οι περισσότερο βρίσκονται σε πολλές ενδιάμεσες βαθμίδες και δεν αποφασίζουν να μεταβούν οριστικά στο επόμενο στάδιο.

Όμως το πλήθος των «αφελών κι ευτυχισμένων» ανθρώπων που όμως φλερτάρουν με το επόμενο βήμα αλλά δεν το αποφασίζουν, έχει γίνει ένα πανίσχυρο καθεστώς, το οποίο αναγκαστικά να πρέπει να μετασχηματιστεί, κι αν όχι, απλώς να καταστραφεί γιά να προκύψει το νέο. Όταν πολυχρονίσει η αντίστασή μας στην γενική εξέλιξη του σύμπαντος, τότε ο νόμος του με εργαλείο την φύση αναλαμβάνει τον κυρίαρχο ρόλο γιά την διάλυση του παρηκμασμένου. Οι εμπρηστές, οι επικεφαλής πολέμων ή τρομοκρατικών ενεργειών κ.λ.π είναι μόνο τα πιόνια που άθελά τους υλοποιούν το έργο αυτό.

Έτσι, σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν προηγουμένως, το δίλημμα του ποιος έβαλε τις φωτιές, αν οι λόγοι είναι πολιτικοί, ή οικιστικοί ή τρομοκρατικοί, καταλαβαίνουμε ότι είναι ψευδοδίλημμα εφ όσον οι ρίζες του φαινομένου βρίσκονται πολύ βαθύτερα.

Όσο παράγονται αυτές οι ποιότητες από τις σημερινές κοινωνίες, από δω και στο εξής πάντα θα βρίσκεται ένας εμπρηστής, ένας τρομοκράτης , ένα πολεμοχαρές κράτος, ή ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο για να «ξεκαθαρίσει το τοπίο».

Ίσως η κρισιμότητα της κατάστασης αν την δούμε απ αυτήν την οπτική, είναι πολύ σοβαρότερη απ έναν εμπρησμό με πολιτικά κίνητρα

Θα ήθελα τελειώνοντας να καλέσω όσους συνειδητοποιούν αυτήν την κρισιμότητα και έχουν κάποιες σκέψεις για μια ουσιαστική στροφή του ανθρώπου σε κάποιες καλύτερες ποιότητες, να συμμετέχουν σε έναν διάλογο, εκθέτοντας την γνώμη τους  πάνω σε όσα αναφέρει αυτό το άρθρο, όπως επίσης και τις τυχόν προτάσεις που θα είχαν να κάνουν.