Μέ ένα τόσο προκλητικό τίτλο σίγουρα αυτό το άρθρο θα μπορούσε να παραπλανήσει τον αναγνώστη και να τον οδηγήσει σε δαιδάλους γρίφων ανακολουθιών και ασύμβατων συμπερασμάτων, όπως γίνεται συνήθως  με τέτοια θέματα, όπου η ημιμάθεια παντρεύεται με τον φανατισμό με αποτέλεσμα να σου μένει η ίδια ξινή γεύση ... και τώρα τι συμπέρασμα να βγάλουμε;

Ο στόχος μου είναι να φωτίσω το θέμα και να δώσω μιά πιό χρήσιμη διάσταση στην έννοια των λέξεων αυτών γιά το καλό όλων μας.

Λέγεται ότι η Αλχημεία είναι ο πρόγονος της Χημείας, πράγματι η τέχνη αυτή αναπτύχθηκε κατά τον Μεσαίωνα και έδωσε πολλά στοιχεία στην μετέπειτα εξέλιξη της χημείας. Ποιά είναι όμως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ Χημείας και Αλχημείας, που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πλήρως την φύση της δεύτερης ;

Η χημεία είναι η τέχνη βάσει της οποίας,  χειριζόμενοι δύο η περισσότερα στοιχεία της φύσης (στοιχεία του υλικού κόσμου), παράγουμε ένα νέο σώμα (του υλικού κόσμου και πάλι). Π.χ. Na + Cl = NaCl

Αλχημεία είναι η τέχνη βάσει της οποίας, χειριζόμενοι δύο η περισσότερα στοιχεία του υλικού η άυλου κόσμου, παράγουμε ένα νέο. Μπορεί δηλ. η αλχημική ένωση να γίνεται μεταξύ ενός υλικού στοιχείου κι ενός άυλου και να παράγει ένα νέο σώμα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αλχημείας στην καθημερινή μας ζωή είναι η κηπουρική. Ο κηπουρός βάζει μέσα στο θερμοκήπιο σπόρους και χώμα, τα οποία σε συνδυασμό με την ενέργεια του ήλιου γίνονται φυτά και καρποί.

Ένα άλλο παράδειγμα αλχημικής εφαρμογής είναι ο καθηγητής, ο οποίος παίρνοντας ένα μικρό άμαθο παιδάκι και χρησιμοποιώντας την δύναμη της διδασκαλίας του, παράγει έναν ταλαντούχο επιστήμονα. Πολλά τέτοια παραδείγματα θα μπορούσαμε να βρούμε στην καθημερινή μας ζωή και θα ήταν πολύ χρήσιμο να κάναμε αυτή την άσκηση, που θα τροποποιούσε αρκετά την οπτική μας .

Επομένως η αλχημεία, όπως και κάθε τέχνη της φύσης, δεν είναι κάτι το ακατάληπτο που υπήρξε στον μεσαίωνα σαν χόμπυ μερικών φανατικών της εποχής και που σήμερα δεν υπάρχει ή είναι απορριπτέο. Η Αλχημεία, με την ευρεία έννοια της, είναι μέρος της φύσης, μέρος της ζωής, υπήρχε και υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα  σήμερα και πάντα.

Ακόμα και στην χημεία και στην φαρμακολογία  οι σοβαροί ερευνητές ξέρουν ότι υπάρχουν ανεξέλεγκτοι παράγοντες για τους οποίους το ίδιο πείραμα μπορεί να μη πετύχει δύο φορές, κατά τον ίδιο τρόπο. Αλλά και στην χρήση των φαρμάκων όλοι ξέρουμε ότι το ίδιο φάρμακο δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Αναγράφεται μάλιστα ακόμα και μέσα στις οδηγίες του φαρμάκου, ότι τα αποτελέσματα εξαρτώνται από την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς, την ευαισθησία του ή όχι στα συστατικά κ.λ.π

Για να μην αναφερθούμε στην χρήση των placebos ( χάπια χωρίς καμία περιεκτικότητα σε φάρμακο), που θεραπεύουν ικανό αριθμό ασθενών στους οποίους χορηγούνται. Επίσης, πράγμα που είναι και σημαντικό για τους ασθενείς, η αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας έχει άμεση σχέση με την ικανότητα του γιατρού να εμψυχώνει τον ασθενή. Αυτό μάλιστα το τελευταίο, όλοι, γιατροί και ασθενείς, το γνωρίζουν πολύ καλά με αποτέλεσμα ορισμένοι γιατροί να είναι πιο αποτελεσματικοί από τους άλλους .

Πως θα αισθάνονταν άραγε αυτοί οι γιατροί αν ήξεραν ότι το ταλέντο τους να είναι αποτελεσματικοί, που δεν το διδάχτηκαν σε κανένα πανεπιστήμιο, αλλά τους το χάρισε η φύση, αυτό λοιπόν το χάρισμα μαζί με το φάρμακο κάνουν μία αλχημική αντίδραση η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την θεραπεία.

Πραγματικά θα έπρεπε να είναι περήφανοι γιατί με βάσει την θεωρία του Παράκελσου, του πιό διάσημου απ όλους τους αλχημιστές γιατρούς του Μεσαίωνα , ο οποίος πέτυχε μεγάλες θεραπείες για την εποχή του σε πολλές ασθένειες που μέχρι τότε ήταν ανίατες,  οι σύγχρονοι αυτοί ταλαντούχοι γιατροί, έχουν γεννηθεί αλχημιστές και προορίζονται για το επάγγελμα αυτό, διότι διαθέτουν όχι την τεχνική γνώση του πανεπιστημίου, αλλά το Arcanum δηλ. το «μέσον», «την ουσία» για να επιτελέσουν το έργο αυτό.

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε ότι η φιλοσοφική λίθος των αλχημιστών του Μεσαίωνα δεν ήταν παρά η αναζήτηση της ουσίας που μεταφορικά θα μετέτρεπε το κάθε μέταλλο σε κάτι ανώτερο όπως το χρυσάφι, και στην πραγματικότητα τον κάθε άνθρωπο σε κάποιο ανώτερης συνειδήτοτητας ον. Η φιλοσοφική λίθος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν κάτι το συγκεκριμένο.

Απλά, επειδή οι καιροί στον μεσαίωνα ήταν περίεργοι κι όποιος μιλούσε για συνειδητότητες και ανώτερα όντα καιγόταν «στην πυρά», είχε βρεθεί μία κοινή συμβολική γλώσσα, η οποία «να μην προδίδει τα μυστικά στους αδαείς» .

Φυσικά όσα αναφέρονται παραπάνω δεν αφορούν τους καπηλευτές της αλχημικής «τέχνης», που πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν σε όλες της εποχές και κοινωνίες, αλλά αφορούν τους γνήσιους «θεραπευτές» της τέχνης τους, που διέθεταν βαθιές φιλοσοφικές γνώσεις, γνώσεις αστρονομίας (με το όνομα αυτό στον μεσαίωνα ονόμαζαν και την αστρολογική γνώση για λόγους ευνόητους), μαθηματικών, χημείας και ιατρικής.

Σήμερα που οι τεχνικές γνώσεις έχουν προοδεύσει τόσο πολύ και η έρευνα έχει φτάσει σε πολύ ψηλά επίπεδα σε όλους τους τομείς της επιστήμης, είναι καιρός να ανακαλύψουμε ξανά την ύπαρξη της Αλχημείας στην ζωή μας. Και λέγοντας αυτό εννοώ να ξαναβρούμε εκείνη την «ουσία» το Arcanum, πού θα δώσει ιδιαίτερη πνοή σε οτιδήποτε κάνουμε, μαθαίνουμε η βιώνουμε.

Για να πάψει η στειρότητα να βασιλεύει, ας ξαναανακαλύψουμε την φιλοσοφική λίθο, που κρύβεται μέσα στον καθένα μας  κι ας κάνουμε τον εαυτό μας το νέο αλχημικό εργαστήριο για την ανάπτυξη της συνειδητότητας που τόσο πολύ λείπει απ΄ όλα.

Για την χημεία του σώματος υπάρχει αντίστοιχη επιστήμη (βιολογία) που ασχολείται με τις καθαρά χημικές αντιδράσεις και τα παράγωγά τους. Ποιός όμως έχει ασχοληθεί με την αλχημεία του ανθρώπινου όντος; Και εννοώ την διαδικασία εκείνη μέσω της οποίας, οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενώνονται με τα παράγωγα των χημικών ενώσεων του οργανισμού  και παράγουν αυτό που λέμε ποιότητα ζωής του καθενός μας.

Το αλχημικό εργαστήρι του καθενός μας μέχρι σήμερα είναι συνηθισμένο να παράγει ανεξέλεγκτα προϊόντα. Όμως τα Συναισθήματα και  οι Σκέψεις σε συνδυασμό με την τροφή και την ενέργεια που λαμβάνουμε από το περιβάλλον δίνουν την ποιότητα της ζωής μας. Την τροφή μας μπορούμε να την επιλέξουμε, ώς ένα βαθμό. Σίγουρα όμως για κείνο που είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας, που αποτελούν την άυλη ουσία για την παραγωγή του τελικού προϊόντος. Όταν η ουσία είναι κακής ποιότητας, δεν μπορεί παρά και το αποτέλεσμα να είναι ανάλογο.

Οι κακής ποιότητας ουσίες που είχαμε μέχρι τώρα συνηθίσει να χειριζόμαστε στο αλχημικό εργαστήρι μας ήταν, οργή, ζήλια, μίσος, παράπονο, θλίψη, υστεροβουλία, αδικία, ιδιοτέλεια, λαγνεία, βουλιμία, πλεονεξία, ματαιοδοξία, κακεντρέχεια  και κυρίως εθελοτυφλία.

Χρησιμοποιώντας τέτοια «Arcanum», δεν είναι περίεργο που το προϊόν είναι, κακή φυσική κατάσταση, προβληματική οικογενειακή κατάσταση, οικονομική αστάθεια, άσχημο εργασιακό περιβάλλον, προβλήματα με τα παιδιά, κατάθλιψη και προβλήματα υγείας, για μας σαν άτομα, αλλά και ανάλογες συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, οι οποίες δεν θίγονται εδώ γιατί ξεφεύγουν από τα όρια του εν λόγω κειμένου.

Η αντικατάσταση των ουσιών αυτών με άλλες ανώτερης ποιότητας  θα είναι αυτή που θα μας ανοίξει τον δρόμο για ευτυχία κι ευημερία τόσο μέσα στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό .

Κάνει λάθος όποιος νομίζει ότι όλα τα παραπάνω είναι μια απλή ρομαντική αλληγορία και ότι τίποτε απ αυτά δεν συμβαίνει σε πρακτικό επίπεδο.

Η μαγεία δεν είναι κάτι το απόμακρο και άπιαστο. Είναι η ίδια η ζωή μας.

Μια αλλαγή οπτικής χρειάζεται και ξαφνικά ανοίγονται μπροστά μας όλα τα μυστικά της μαγείας, που μέχρι τώρα, απλά δεν βλέπαμε. Άραγε αυτή η διευρυμένη όραση είναι τόσο τρομερά δύσκολη, ώστε το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων να προτιμούν να παραμένουν τυφλοί;

Η δυνατότητα διεύρυνσης της «όρασης μας» είναι ευθέως ανάλογη της ανοιχτότητας του πνεύματος μας σε νέες ιδέες, με μόνο κριτήριο το πόσο μιλούν αυτές στην καρδιά μας και πόσο νιώθουμε ότι μας αποκαλύπτουν μυστικά που « πάντα ξέραμε».