Εάν αναρωτιέστε ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρώπινη ύπαρξη, τότε πιθανόν να σκέφτεστε έναν πυρηνικό πόλεμο, την παγκόσμια υπερθέρμανση του πλανήτη ή μία μεγάλης κλίμακας πανδημία.

Αλλά υποθέτοντας πως μπορούμε να ξεπεράσουμε τέτοιες προκλήσεις, είμαστε πραγματικά ασφαλείς;

Η ζωή στο μικρό μπλε πλανήτη μας, φαίνεται ασφαλής μέχρι που αρχίζει να μας απασχολεί το τί παραμονεύει στο διάστημα. Οι ακόλουθες κοσμικές καταστροφές είναι μερικοί μόνο τρόποι με τους οποίους ο ανθρώπινος πληθυσμός θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να μειωθεί ή ακόμα και να εξαφανιστεί.

1. Αύξηση της φωτεινής ενέργειας του ήλιου

Ο ήλιος μας δεν είναι ένα τόσο γαλήνιο άστρο όπως πολλοί μπορεί να πιστεύετε. Δημιουργεί ισχυρά μαγνητικά πεδία τα οποία παράγουν εντυπωσιακά μαύρα σημεία, μερικές φορές μεγαλύτερα και από την ίδια τη Γη. Ο ήλιος εκπέμπει επίσης μια ποσότητα σωματιδίων και ακτινοβολίας, τον ηλιακό αέρα. Εάν συγκρατηθεί από το μαγνητικό πεδίο της Γης, αυτός ο αέρας μπορεί να δημιουργήσει όμορφα φώτα στο βόρειο και το νότιο ημισφαίριο. Αλλά όταν γίνει δυνατότερος, μπορεί επίσης να επηρρεάσει τις επικοινωνίες με ασύρματο ή μπορεί να προκαλέσει διακοπές ρεύματος.

Το πιο ισχυρό μαγνητικό πεδίο ηλιακής καταιγίδας που χτύπησε τη Γη καταγράφηκε το 1859. Το περιστατικό, αποκαλούμενο Carrington Event, θα μπορούσε στις μέρες μας να έχει τεράστια επίδραση στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Παρόμοια γεγονότα πρέπει να συνέβησαν αρκετές φορές στο παρελθόν, με την ανθρωπότητα να επιζεί.

Αλλά μόνο τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει εντελώς εξαρτημένοι από τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να υποφέρουμε πολύ εάν υποτιμήσουμε τους κινδύνους ενός Carrington Event ή ενός πιο ισχυρού γεγονότος. Παρότι αυτό δεν θα μπορούσε να εξαλείψει άμεσα την ανθρωπότητα, θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μια τεράστια δοκιμασία. Δεν θα υπήρχε ηλεκτρισμός, θέρμανση, κλιματισμός, GPS ή Ίντερνετ. Επιπλέον, το φαγητό και τα φάρμακα θα αλλοιώνονταν.

2. Σύγκρουση Αστεροειδούς

Είμαστε πλέον ενήμεροι για τους κινδύνους που ενέχει η σύγκρουση ενός αστεροειδή στον πλανήτη μας. Ήδη πιστεύεται ότι ένα τέτοιο γεγονός οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Πρόσφατη έρευνα συνέβαλε στην ενημέρωση των ανθρώπων για την ύπαρξη βράχων μεγάλου μεγέθους που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα και θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα.

Είμαστε στο αρχικό σημείο αναζήτησης και ανάπτυξης συστημάτων που θα μας προστάτευαν από μικρότερους αστεροειδείς που θα μπορούσαν να χτυπήσουν τον πλανήτη μας. Αντίθετα στους μεγαλύτερους και πιο σπάνιους είμαστε εντελώς αβοήθητοι. Ενώ δεν θα ήταν πάντα ικανοί να καταστρέψουν τη Γη ή να την κάνουν μη κατοικήσιμη, θα μπορούσαν να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα με την δημιουργία γιγαντιαίων τσουνάμι, πυρκαγιών και άλλων φυσικών καταστροφών.

3. Η διαστολή του Ήλιου

Ενώ οι προηγούμενοι κοσμικοί κίνδυνοι προκύπτουν με γνώμονα την τύχη, ξέρουμε στα σίγουρα πως η ‘’ζωή’’ του ήλιου μας θα τελειώσει σε 7.72 δισεκατομμύρια χρόνια. Σε αυτό το σημείο θα ξεφορτωθεί την εξωτερική του ατμόσφαιρα για να δημιουργήσει ένα πλανητικό νεφέλωμα, καταλήγοντας σε ένα αστρικό υπόλειμμα γνωστό ως ‘λευκός νάνος’’.

Αλλά η ανθρωπότητα δεν θα βιώσει αυτά τα τελικά στάδια. Καθώς ο ήλιος θα ‘’μεγαλώνει’’, θα γίνεται πιο ψυχρός και θα αυξάνεται το μέγεθός του. Τη στιγμή που θα γίνει ένας αστρικός γίγαντας θα είναι αρκετά μεγάλος ώστε να απορροφήσει τον Ερμή και την Αφροδίτη. Η Γη μπορεί να μοιάζει ασφαλής σε αυτό το σημείο, αλλα ο ήλιος θα δημιουργήσει επίσης ένα υπερβολικά δυνατό ηλιακό άνεμο ο οποίος θα επιβραδύνει την ταχύτητά της. Ως αποτέλεσμα, σε περίπου 7.59 δισεκατομμύρια χρόνια ο πλανήτης μας θα περιστρέφεται στα εξωτερικά στρώματα του αναπτυσσόμενου αστεριού και θα λιώσει για πάντα.

4. Τοπική εκπομπή ακτίνων γάμμα

Εξαιρετικά δυνατά ξεσπάσματα ενέργειας αποκαλούμενα εκρήξεις ακτίνων γάμμα μπορούν να προκληθούν από δυαδικά αστρικά συστήματα (δύο ομόκεντρα αστέρια) και από εκρήξεις αστεριών. Αυτά τα ξεσπάσματα ενέργειας έχουν μεγάλη ισχύ επειδή η ενέργειά τους συγκεντρώνεται σε μία λεπτή ακτίνα η οποία διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά. Η επακόλουθη ακτινοβολία ενός τέτοιου συμβάντος θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στο όζον ή ακόμα και να το καταστρέψει, αφήνοντας τη γη ευάλωτη στην υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία.

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα αστρικό σύστημα το WR 104, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει ένα τέτοιο ξέσπασμα ενέργειας. Το σύστημα WR 104 είναι περίπου 5,200-7,500 έτη φωτός μακριά, μία απόσταση που δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να είμαστε απόλυτα ασφαλείς. Και μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες για το πότε ένα τέτοιο ξέσπασμα θα μπορούσε να συμβεί, Ευτυχώς, υπάρχει και η πιθανότητα η ακτίνα να μη χτυπήσει τη γη.

5. Έκρηξη Αστεριών

Εκρήξεις αστεριών, οι οποίες λαμβάνουν χώρα όταν ένα αστέρι έχει φτάσει στο τέλος της ΄΄ζωής΄΄ του, συμβαίνουν στο γαλαξία μας κατά μέσο όρο μία ή δύο κάθε 100 χρόνια. Είναι πιο πιθανό να προκύψουν πιο κοντά στο πυκνό κέντρο του γαλαξία μας και είμαστε περίπου 2/3 μακριά από τη μέση-όχι και τόσο άσχημα.

Άρα μπορεί να περιμένουμε μια τέτοια έκρηξη σύντομα; Το αστέρι Betelgeuse-ένας κόκκινος γίγαντας που φτάνει στο τέλος της ΄΄ζωής΄΄ του στον αστερισμό του Ορίονα είναι μόλις 460-650 έτη φωτός μακριά. Θα μπορούσε να εκραγεί τώρα ή στα επόμενα εκατομμύρια χρόνια. Ευτυχώς, οι αστρονόμοι έχουν υπολογίσει πως μία τέτοια έκρηξη θα έπρεπε να απέχει το λιγότερο 50 έτη φωτός από τη Γη έτσι ώστε η ακτινοβολία να δημιουργήσει προβλήματα στο όζον. Φαίνεται πως το συγκεκριμένο αστέρι δεν πρέπει να είναι λόγος ανησυχίας.

6. Κινούμενα αστέρια

Ένα περιπλανώμενο αστέρι στο δρόμο του μέσα στο γαλαξία μας θα μπορούσε να φτάσει τόσο κοντά στον ήλιο μας που θα μπορούσε να αλληλεπιδράσει με το βραχώδες ΄΄Oort cloud΄΄ στην άκρη του ηλιακού μας συστήματος, το οποίο είναι η πηγή των κομητών μας. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αύξηση του κινδύνου σύγκρουσης της Γης με έναν κομήτη.

Ο ίδιος ο ήλιος ακολουθεί ένα μονοπάτι μέσα στον γαλαξία μας το οποίο μας πηγαίνει σε περισσότερο ή λιγότερο πυκνές περιοχές διαστρικού αερίου. Αυτή τη στιγμή είμαστε ανάμεσα σε ένα πιο προστατευμένο περιβάλλον το οποίο δημιουργήθηκε από μία έκρηξη αστεριού. Ο ηλιακός άνεμος και το ηλιακό μαγνητικό πεδίο βοηθούν στη δημιουργία μίας ΄΄ασπίδας΄΄η οποία περικυκλώνει το ηλιακό μας σύστημα, την ηλιόσφαιρα, η οποία προστατεύει από την αλληλεπίδραση με το ΄΄Oort cloud΄΄. Όταν φύγουμε από την περιοχή αυτή σε 20 με 50 χιλιάδες χρόνια (βασιζόμενοι σε παρατηρήσεις και μοντέλα), η ηλιόσφαιρά θα είναι λιγότερο αποτελεσματική, αφήνοντας τη Γη ευάλωτη. Θα μπορούσαμε πιθανόν να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή η οποία κάνει τη ζωή πιο προκλητική για την ανθρωπότητα, αν όχι αδύνατη.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Το τέλος της ανθρωπότητας στη γη είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να κρυβόμαστε κάτω από το τραπέζι. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, όπως και οι ζωές μας, υπάρχει μία αρχή κι ένα τέλος. Αυτό είναι που μας χαρακτηρίζει και μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαρούμε τη ζωή μας στη Γη. Ειδικά όταν ξέρουμε πως η Γη χρειάζεται ισορροπία έτσι ώστε να συντηρήσει την ανθρωπότητα.

Όλα τα παραπάνω σενάρια κρύβουν πιθανές καταστροφές, αλλά παράλληλα προσφέρουν ομορφιά και ερωτήματα. Αντί να καθόμαστε και να αναρωτιόμαστε κοιτώντας το νυχτερινό ουρανό τί θα μπορούσε να μας καταστρέψει, θα έπρεπε να μένουμε έκπληκτοι από το βάθος του διαστήματος και από τη μεγαλειώδη φύση του.