Το γιατί υπάρχουν στη χώρα μας τόσα πολλά ΑΕΙ και ΤΕΙ, και ακόμη περισσότερο το γιατί πρέπει να υπάρχουν τόσες σχολές –που κανονικά οι περισσότερες θα έπρεπε απλώς να είναι μεταπτυχιακά προγράμματα, έχει συζητηθεί πολλές φορές και καμία άποψη δεν επικρατεί οριστικά μιας και θίγονται πολλά συμφέροντα κάθε είδους.

Υπάρχουν όμως δύο σημεία στα οποία θα μπορούσε να συμφωνήσει ο κάθε καλόπιστος:

1. Η βιαστική και εξόχως λαϊκίστικη κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, το μόνο που κατάφερε ήταν να ξαναγεμίσει με ‘φοιτητές’ τους καταλόγους των εγγεγραμμένων σε διάφορες σχολές και να περιορίσει την πτώση της ζήτησης σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Πέραν αυτών των επιτευγμάτων, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μαθητής με μέση βαθμολογία 5/20, ή και παρακάτω, είναι ποτέ δυνατόν να παρακολουθήσει με επιτυχία οποιαδήποτε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Απλώς η πολιτεία και κοροϊδεύει και εγκληματεί εις βάρος αυτών των νέων και των οικογενειών τους.
2. Όλα αυτά τα ιδρύματα έχουν μία αξία πέραν αυτής που συντίθεται από τα κτίρια και τον εξοπλισμό τους, που ούτως ή άλλως δεν είναι αμελητέα. Αποτελούν οργανισμούς με έμψυχο δυναμικό, σχετικώς –τουλάχιστον- υψηλού επιπέδου, με προγράμματα, με γνώση. Το κλείσιμό τους, επομένως, ή η εκποίηση των ακινήτων τους, θα επιφέρει και οικονομική ζημία αδικαιολόγητη σε σχέση με τις επενδύσεις που έχουν γίνει για την λειτουργία τους αλλά και το όφελος που θα μπορούσε να προκύψει από αυτά.

Με βάση τα παραπάνω, πριν αρχίσουν εξ ανάγκης συγχωνεύσεις ή και καταργήσεις σχολών, θα ήταν χρήσιμο να μελετηθεί ο συνδυασμός της επαναφοράς της βάσης εισαγωγής με την επιβολή διδάκτρων για τις κενές θέσεις που θα προκύπτουν κατ’ έτος. Με ένα τέτοιο συνδυασμό θα έχουμε δωρεάν παιδεία για τους μαθητές που επαξίως εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πλήρη αξιοποίηση των ενεργών ιδρυμάτων και έσοδα που να καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό το κόστος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τρόποι εφαρμογής μιας τέτοιας προσέγγισης υπάρχουν αρκετοί. Το ουσιαστικό είναι η κατ’ αρχήν αποδοχή της.