10 και κάτι χρόνια πριν αν τολμούσες να διαμαρτυρηθείς για την οργάνωση των Ολυμπιακών του 2004 ήσουν εξ’ ορισμού «μίζερος», «ανθέλληνας» και «περιθωριακός».

Στήθη φούσκωναν από Εθνική Υπερηφάνεια, οραματιστές πολιτικοί ευαγγελίζονταν μια νέα Ελλάδα την επομένη των αγώνων, με υποδομές που θα ζήλευε κάθε χώρα του κόσμου και προβολή που θα εκτίναζε το τουριστικό προϊόν. Κι αν τολμούσες να ψελλίσεις κάτι κινδύνευες να βρεθείς αντιμέτωπος με κατηγορίες εθνικής προδοσίας.

Σήμερα η Ελλάδα της κρίσης έχει ξεχάσει τους Ολυμπιακούς, κανείς δε θέλει να θυμάται τα περίπου 8-9 δις ευρώ (σύμφωνα με τις κατά καιρούς απαντήσεις σε σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή) ή τα 11 και κάτι δις ευρώ (σύμφωνα με εκτίμηση της Standard & Poor's) ή τα 20 και κάτι δις ευρώ (αν πιστέψεις τους πιο κακόπιστους). Και να μην ξεχνίομαστε, αυτά τα δισεκατομμύρια δανεικά ήταν, τότε βλέπεις οι αγορές μας τάιζαν ακόμα, και πήραν πάνω τους και τους τόκους.

Και πού πήγαν όλα αυτά; Να πώ και για τα καλοταϊσμένα πορτοφόλια των προμηθευτών και εργολάβων των Ολυμπιακών έργων, των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, αλλά και των ουκ ολίγων ειδικών συμβούλων και οργανωτικών στελεχών που έφτιαξαν καριέρες από το τίποτα; Όσο για τη συμβολή στην Εθνική Οικονομία και την απασχόληση το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα εκατομμύρια μεροκάματα μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας για την έγκαιρη ολοκλήρωση των έργων σε εκείνους τους μετανάστες που ούτε το όνομά τους δε θέλουμε ν’ ακούμε.

Θα μου πεις, «και τί κερδίζεις ρε φίλε να γυρνάς πίσω, τώρα τί κάνουμε», όμως δε μπορούσα, με έτρωγε, ήθελα να το πω.